Władysław Borkowski

Urodził się 27 czerwca 1884 r. w Warszawie. Syn Bronisława i Antoniny z Adamieckich.
Uczył się w szkole realnej w Sosnowcu. W okresie strajku o szkołę polską (1905 r.) należał do komitetu strajkowego. Za tę działalność został relegowany ze szkoły. Ukończył gimnazjum w Warszawie, po czym w latach 1905-1910 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był uczniem Józefa Mehoffera.
Przed wojną podróżował po Włoszech. M.in. przez rok przebywał we Florencji. Od 1913 r. mieszkał w Paryżu. Artysta malarz, wystawiał swoje prace w Krakowie, Lwowie i Warszawie.
Członek Zw. Strzeleckiego w Paryżu.
W czasie I wojny światowej wstąpił ochotniczo formowanego we Francji Legionu Bajończyków, wchodzącego jako 2 komp. w skład 1 pułku Legii Cudzoziemskiej. Jesienią został ciężko ranny podczas walk nad rz. Aisne. Po wyleczeniu się z ran wyjechał do Szwajcarii, a stamtąd do Królestwa Polskiego. W lipcu 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich ps. „Dunin”. W stopniu szer. służył w I Brygadzie – od sierpnia w 1 puł LP (III plut. 3 szw.). Uczestniczył w kampanii wołyńskiej. Awansował do stopnia st. uł. Ukończył szkołę oficerską pułku (31 marca 1917 r.) i uzyskał stopień kpr. W następstwie kryzysu przysięgowego w lipcu internowany przez Niemców w obozie w Szczypiornie. Po trzech miesiącach zwolniony, zamieszkał w Warszawie.
Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 7 puł. Absolwent Oficerskiej Szkoły Jazdy w Starej Wsi. Mianowany 1 marca 1919 r. ppor. kaw., z czasem uzyskał stopień rtm. kaw. Dowodził szw. 7 puł. Potem oficer operacyjny IV BJazdy. Po wojnie dowódca szw. 7 puł.
Zmarł 27 marca 1922 r. w Zakopanem.
Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
Żonaty z Eugenią N.