Władysław Borkowski

Urodził się 10 października 1892 r. we Lwowie. Syn Ferdynanda i Antoniny ze Stymowiczów.
Ukończył V Gimnazjum na Zamarstynowie, po czym podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim. Od 17 grudnia 1913 r. należał do Zw. Strzeleckiego we Lwowie. Służył w IV plut. 3 komp.; ukończył kurs podoficerski.
Po wybuchu wojny 1914 r. jako dowódca plut. 4 komp. wyruszył z Lwowa do Krakowa, gdzie wszedł w skład oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich ps. „Sulima”. Dowodził plut. w komp. Leopolda Lisa-Kuli w 1 pp LP. Następnie w taborach pułkowych. Ranny, leczył się w Wiedniu. W 1916 r. zwolniony z Legionów.
Ukończył wówczas Akademię Eksportową w Wiedniu.
W niepodległej Polsce pracował jako urzędnik w Inspektoracie Przedsiębiorstw Miejskich w Warszawie. W końcu lat 30. był zastępcą dyrektora wydz. przemysłowego Zarządu Miejskiego w Warszawie.
Członek Zw. Legionistów Polskich.
Podczas okupacji prowadził działalność konspiracyjną w szeregach AK. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał w okolice Dęblina. Przez dwa lata jako „Stanisław Ciesielski” mieszkał w Pawłowicach. Uczestniczył w akcjach bojowych; podczas jednej z nich został ranny.
W 1945 r. podjął pracę wydz. przemysłowym Zarządu Miejskiego w Warszawie, skąd wkrótce został jako legionista zwolniony. Później pracował w spółdzielczości jako inspektor bhp.
Zmarł 28 stycznia 1994 r. w Warszawie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 141.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Zasługi.
Jego wspomnienia opublikowała A. Basta: Na stos rzucili. Relacje legionistów, powstańców, ochotników 1920 roku, Warszawa 2000.
Żonaty z Emilią Daszewską (zob.), miał z nią syna Janusza (zm. 2004)