Władysław Erazm Olędzki

Urodził się 2 czerwca 1892 r. w Warszawie. Syn Konstantego, urzędnika kolejowego, i Marii z Klimowiczów.

Ukończył szkołę techniczną w Warszawie (1910).

Od 1912 r. członek Organizacji Młodzieży Narodowej. W 1913 r. wstąpił do Drużyny Junackiej. Od października 1914 r. był drużynowym II Drużyny Junackiej im. ks. J. Poniatowskiego w Warszawie.

Podczas I wojny światowej w listopadzie 1914 r. wstąpił do Wolnej Szkoły Wojskowej i Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Astronom”, gdzie sprawował funkcję sekcyjnego i plutonowego. Ukończył szkołę podoficerską, po czym został komendantem szkoły żołnierskiej. Równolegle współorganizator Straży Obywatelskiej na Pradze. Zdekonspirowany, w 1916 r. wyjechał do Lublina, gdzie objął I Lubelską Drużynę Junacką i jednocześnie  członek komendy okręgu Junactwa. W kwietniu 1917 r. został zastępcą komendanta okręgu, a w maju komendantem harcerskim m. Lublina. Brał udział w rozbrajaniu wojsk austro–węgierskich na początku listopada 1918 r. W 1919 r. został p.o. komendanta okręgu lubelskiego ZHP. Od 1916 r. pracował zawodowo jako nauczyciel wychowania fizycznego w szkole realnej i jednocześnie w gimnazjum męskim.

W 1920 r. zgłosił się ochotniczo do WP. Przydzielony do 5 pp leg, został komendantem Pogotowia Młodzieży przy DOGen Warszawa. Po wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 przeniesiony do rezerwy.

W latach 1920–1929 nauczyciel wychowania fizycznego w Ursynowie koło Warszawy. Ukończył wówczas Centralny Instytut Wychowania Fizycznego. Później (1926–1932) był zatrudniony w gimnazjum Giżyckiego w Warszawie, a w latach 1932–1937 w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego w tym mieście. Od września 1937 r. naczelnik wydz. wychowania fizycznego w Kuratorium Okręgu Szkolnego m.st. Warszawy.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) kontynuował działalność w ZHP. Był drużynowym we wszystkich szkołach, w których uczył. W latach 1933–1935 komendant Warszawskiej Chorągwi Harcerzy. Uzyskał stopień harcmistrza. Uczestnik zlotów krajowych i zagranicznych.

Członek BBWR, Związku Peowiaków i Stołecznego Komitetu WF i PW.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. ewakuowany z kuratorium do Wilna. Tam Podczas okupacji sowieckiej brał udział w działalności konspiracyjnej. Służył w Wileńskiej Komendzie Chorągwi Szarych Szeregów. Aresztowany w styczniu 1941 r., po wybuchu wojny niemiecko–sowieckiej w czerwcu zbiegł z transportu i przedostał się do Warszawy. Tu kontynuował działalność w Szarych Szeregach. W latach 1943–1944 był kierownikiem zastępu wizytatorów tzw. Polski Centralnej, obejmującej chorągwie warszawską, mazowiecką, radomską i lubelską. Uczestniczył w tajnym nauczaniu, zorganizowanym przez tajne Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego dla Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Mianowany ppor. cz.w. Podczas powstania warszawskiego 1944 r. pełnił obowiązki komendanta Warszawskiej Chorągwi Harcerzy. Po upadku powstania aresztowany przez Niemców w listopadzie 1944 r. w Skierniewicach. Rozstrzelany 1 grudnia 1944 r. w Skierniewicach, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. A–24.

Żonaty (od 16 stycznia 1916) z Ireną Mohl, syn Zbigniew Stefan (30 stycznia 1917 – 19 sierpnia 1944), jako kpr. pchor. baonu AK „Parasol” poległ w powstaniu warszawskim; córka Stanisławę Sławomira (29 maja 1919 – 23 października 2010) zamężna Chyra.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi.