Władysław Frączek

Urodził się 27 grudnia 1895 r. w Stryszawie pow. Sucha Beskidzka. Syn Marcina i Agnieszki. Brat Józefa (zob.).

Od 1902 r. kształcił się w szkole ludowej, a od 1906 r. uczył się w gimnazjum w Bochni, w którym w 1914 r. uzyskał maturę.

W1912 r. wstąpił do Zw. Strzeleckiego w Bochni.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w II baonie 2pp LP. Podczas kapani karpackiej przeniesiony z baonem do 3 pp LP (II baon). Uczestniczył w kampanii bukowińskiej i wołyńskiej. W grudniu 1916 r. ukończył kurs oficerski w Zegrzu i z dniem 1 stycznia 1917 r. uzyskał stopień chor. piech.

Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. Od września 1917 r. służył w baonie uzupełniającym korpusu. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą internowany przez Austriaków w Szaldabos na Węgrzech. Po uwolnieniu w czerwcu wcielony do armii austro-węgierskiej (57pp) i wysłany na front włoski.

W czasie rozkładu Austro-Węgier przybył do Lwowa i od 1 listopada 1918 r. uczestniczył w jego obronie (odcinek I: Dom Techników). Następnie dowodził kolejno plut., 4 i 11 komp. 4 pp leg, awansując do stopnia ppor. piech. (marzec 1919) i por. piech. (1 lipca 1920). Od sierpnia 1920 r. dowódca II baonu, a potem 5 komp. oraz I baonu w 3 pp leg.

Po zakończeniu wojny od maja 1921 r. referent wyszkolenia pułku; w sierpniu został p.o. dowódcy I baonu. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, w sierpniu 1923 r. objął stanowisko dowódcy III baonu. W lutym 1924 r. awansowany na mjr. piech. ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i mianowany dowódcą II baonu. Od kwietnia do września 1925 r. zastępca dowódcy 3 pp leg, a następnie dowódca III baonu. W okresie od 15 października 1925 do 15 października 1927 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, po czym był w niej asystentem, a później wykładowcą operacyjnej służby sztabów. Od 1929 r. kierownik katedry taktyki ogólnej w WSWoj. Z dniem 1 stycznia 1930 r. otrzymał stopień ppłk. dypl. piech. Od stycznia 1931 do kwietnia 1932 r. był dyrektorem nauk w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. W kwietniu 1932 r. został szefem wydz. przepisów służbowych, a w 1935 r. wydz. administracyjno-instrukcyjnego w Biurze Ogólno-Administracyjnym MSWojsk. W listopadzie tego roku został dowódcą pułku KOP „Wołożyn”. Od 22 czerwca 1938 r. dowodził 15 pp. Brał udział w rewindykacji Zaolzia. 19 marca 1939 r. awansował na płk. dypl. piech.

Na czele pułku, w ramach Armii „Łódź”, uczestniczył w kampanii 1939 r. Ciężko ranny 3 września w brzuch pod Rychłocicami, leczył się w szpitalu w Łodzi, a potem w Wilnie. Od wiosny 1940 r. był oficerem Bazy nr 3 (Sztokholm-Kowno) ZWZ na terenie Wilna ps. „Janczak”. W kwietniu 1943 r. przeniesiono go do Warszawy na stanowisko szefa wydz. operacyjnego Oddz. III Komendy Głównej AK. Wyznaczony 27 sierpnia 1943 r. na szefa sztabu Komendy Obszaru Warszawa AK, objął stanowisko na przełomie października i listopada. Funkcję tę pełnił do 2 października 1944 r. Po kapitulacji oddziałów powstańczych w Warszawie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu II C w Woldenbergu.

Po uwolnieniu z niewoli został uznany za inwalidę, a równocześnie jako chory na gruźlicę leczył się w sanatorium Gostynin-Kruk. Równolegle pracował tam w administracji aż do przejścia na emeryturę w 1968 r.

Przeniósł się wówczas do Wrocławia, gdzie zmarł w dniu 19 stycznia 1969 r. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Bujwida.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Krzyżem Niepodległości, sześciokrotnie Krzyżem Walecznych i dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Anną Jarmolińską.

Jest patronem 5 baonu ratownictwa inżynieryjnego.