Władysław Galica

Urodził się 18 kwietnia 1904 r. w Wiedniu. Syn Andrzeja (zob.) i Józefy z Jaroszów.

W latach 1910-1914 kształcił się w czteroklasowej szkole ludowej w Krakowie. Po jej ukończeniu w latach 1914-1915 uczył się w gimnazjum w Salzburgu w Austrii, po czym (1915-1922) w Prywatnym Gimnazjum Realnym w Zakopanem. Maturę uzyskał 26 czerwca 1922 r.

Od 1915 r. należałdo skautingu – był członkiem 1 Drużyny Skautowej im. Ks. Józefa Poniatowskiego w Zakopanem, gdzie sprawował funkcję zastępowego, a potem przybocznego.

Od 1 listopada 1918 r. w WP w Nowym Targu. W składzie tzw. Oddziału Ekspedycyjnego brał udział w wyprawie na Orawie (4 listopada-24 grudnia 1918). Po jego rozwiązaniu w stopniu kan. służył w 3 baterii 1 pap. Od 26 grudnia 1918 do 14 kwietnia 1919 r. walczył na froncie ukraińskim. Jako małoletni zwolniony z WP.

Powrócił do Zakopanego, gdzie kontynuował naukę szkolną.

Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju 15 lipca 1920 r. wstąpił ochotniczo do 4 baterii 1 pag. 17 sierpnia awansował na bomb. Brał udział w walkach z bolszewikami. W czasie bitwy pod Dytiatynem (16 września) dostał się do niewoli. Uznany za poległego, w lipcu 1921 r. powrócił z niewoli do Polski. 24 sierpnia przeniesiony do rezerwy.

Po uzyskaniu matury kształcił się w Akademii Handlowej w Krakowie (ukończył ją w 1924 r.), po czym w latach 1924-1925 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.

7 października 1925 r. powołany do WP, następnego dnia został odesłany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Biedrusku, którą ukończył 15 kwietnia 1926 r. Praktykę odbył jako dowódca II plut. 4 szw. 2 pszwol. Po jej zakończeniu 20 lipca 1926 r. przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. kaw. Odbywał ćwiczenia wojskowe w 10 psk (1 sierpnia-10 września 1932, 21 września-9 października 1936), ukończył kurs dowódców szw. ckm w Szkole Podchorążych  Rezerwy Piechoty w Zambrowie. 1 stycznia 1935 r. awansował na por. rez. kaw.

W niepodległej Polsce mieszkał w Mszanie Dolnej. Był administratorem dóbr i zajmował się handlem drewnem.

Działacz społeczny; był prezesem Zw. Strzeleckiego w Mszanie Dolnej, członek Zw. Rezerwistów, LOPP, PCK, Tow. Popierania Budowy Szkół Powszechnych. Należał do BBWR.

Podczas II wojny światowej 1 września 1939 r. zorganizował w Mszanie Dolnej oddział strzelecki do obrony mostów. Po zajęciu miasta przez Niemców przedostał się do Dębicy, gdzie objął funkcję komendanta miasta i dowódcy oddziału wydzielonego z Ośrodka Zapasowego Krakowskiej BK. Dowodził do 23 września, po czym przez Rumunię przedostał się do Francji. Tam powołany do służby czynnej, od 15 listopada pełnił ją w 1 DGren. Podczas kampanii francuskiej 1940 r. dowodził plut. motocyklistów w zmotoryzowanym oddziale rozpoznawczym dywizji. Wyróżnił się podczas bitwy pod Lagarde (17-18 czerwca). Po upadku Francji przez Algierię i Gibraltar w kwietniu 1942 r. dotarł do Wlk. Brytanii. Ukończył miesięczny kurs dowódców plutonu czołgów, po czym otrzymał przydział do oddziału rozpoznawczego 1 Korpusu Polskiego. 1 lutego 1943 r. przeszedł do służby  w samodz. komp. grenadierów. Od 26 lutego przebywał na przeszkoleniu w zakresie dywersji i spadochronowego oraz szyfrów w ośrodku Special Operations Executiwe pod Fort William w Szkocji. W grudniu 1943 r. przejęty przez Oddz. VI sztabu Naczelnego Wodza, w styczniu 1944 r. przez Gibraltar i Hiszpanię przedostał się do Paryża, przekazując szyfry i instrukcje. Po wykonania zadania 3 marca powrócił samolotem do Anglii. W nocy na 26 sierpnia 1944 r. zrzucony jako polski oficer łącznikowy z ramienia MON w składzie misji międzyalianckiej do francuskich ugrupowań partyzanckich „maquis”. Miał zadanie skupienia grup polskich w celu rekrutacji na południu Francji 2 DSP. Był ostatnim polskim spadochroniarzem zrzuconym na terytorium francuskie. Po powrocie do Wlk. Brytanii objął kierownictwo sekcji przerzutów w Oddz. VI, po czym z dniem 23 listopada ponownie przeszedł do działań specjalnych w dyspozycji Ministerstwa Obrony Narodowej. Awansował do stopnia rtm. kaw.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji osiedlił się w Wlk. Brytanii. Zamieszkał we wsi Nether Wallop koło miasta Winchester.

Zmarł 5 czerwca 1951 r. w Nether Wallop i został pochowany na tamtejszym cmentarzu przy kościele pw. św. Andrzeja.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i francuskim Krzyżem Wojennym 1940.

Żonaty z Antoniną Bleicher, z którą miał córkę Annę (ur. 1930) i syna Andrzeja (ur. 1932), a potem z June z d. Harrison-Broadley, z którą miał córki Divinę Mery (ur. 1944), Annabellę June (ur. 1948) i Vanessę Josephine Bronisławę (ur. 1950) oraz syna Johna Władysława (ur. 1946).