Urodził się 16 listopada 1898 r. w Aschabacie w Rosji. Syn Juliana i Zofii z Rynkiewiczów.
Uczył się w gimnazjum w Ufie, gdzie w 1917 r. uzyskał maturę.
W okresie nauki szkolnej prowadził tajne kółka samokształceniowe.
Po otrzymani matury powołany do armii rosyjskiej. Skierowany do szkoły oficerskiej w Moskwie.
Po rewolucji 1917 r. należał do Zw. Wojskowych Polaków. Z dniem 1 października 1917 r. otrzymał stopień ppor. piech. Potem przedostał się do I Korpusu Polskiego. Służył w 4 komp. 10 psp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami – kontuzjowany w Bartnikach. Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. przybył do kraju.
Od listopada 1918 r. w WP. Uczył się na kursach w Dęblinie i w Szkole Podchorążych w Warszawie. Po jej ukończeniu przydzielony do 28 pp. Był adiutantem baonu i pułku.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., w pułku tym służył do listopada 1927 r. Był kolejno dowódcą komp., kierownikiem referatu mobilizacyjnego, dowódcą sekcji administracyjnej i młodszym oficerem. Od listopada 1927 r. kolejno w 8 i 27 baonach KOP. Następnie w 61 pp. W 1931 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Zamieszkał w Rembertowie.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 032/1 z 14 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Żonaty, miał córkę.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 212/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1993.