Urodził się 27 czerwca 1883 r. w Białymstoku. Syn Ludwika, powstańca 1863 r.
W 14. roku życia rozpoczął pracę jako praktykant w fabryce Braci Geisler, skąd po roku przeniósł się do fabryki „Gerlach i Pulst” w Warszawie.
Od 1898 r. członek PPS ps. „Dołęga”. Zajmował się kolportażem, agitacją i zakładaniem nowych kół partii. Po utworzeniu komitetow dzielnicowych wszedł w skład KD na Powązkach. Od połowy 1904 r. członek kół bojowych Bolesława Bergera. Brał udział w zbrojnej manifestacji PPS na pl. Grzybowskim (13 listopada). Na początku 1905 r. wszedł w skład podkomitetu Warszawskiego Komitetu Robotniczego. Prowadził działalność agitacyjną wśród rosyjskich żołnierzy. Podczas październikowego strajku powszechnego na czele grupy robotników swojej fabryki wstrzymał ruch na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Aresztowany w tym miesiącu w trakcie legalizowania wieców w Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, został osadzony w Ratuszu. Uwolniony 1 listopada pod presją demonstracji na pl. Teatralnym. Delegowany w listopadzie do Komitetu Obywatelskiego, kierował rozdziałem chleba i mąki. Aresztowany ponownie 24 grudnia i osadzony w warszawskiej cytadeli. W połowie lipca 1906 r. został uwolniony; przez pewien czas przebywał w Wołominie, po czym powrócił do Warszawy. Pracował w fabryce Weber-Dehne i działał w PPS. Aresztowany 24 listopada 1907 r., został skazany w trybie administracyjnym na trzy lata zesłania do Kraju Narymskiego. Po odbyciu kary powrócił do kraju i podjął działalność partyjną.
W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Pracował m.in. jako instruktor oraz główny majster w szkole rzemieślniczej.
Był członkiem PPS dzielnicy Jerozolima oraz członkiem Stow. b. Więźniów Politycznych.
Zmarł po 1939 r.
Opublikował: Wspomnienia z okresu walki z caratem, „Niepodległość” t. XIX/1939.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
S. Kalabiński, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; „Monitor Polski” nr 259/1932.