Bojownikom niepodległości

Władysław Gniewiński

(1895-1940)

gniewiński władysławUrodził się 13 września 1895 r. w Kielcach. Syn Wiktora i Heleny ze Śliwińskich.

Do 1914 r. studiował na politechnice w Leodium (Belgia). Zapewne należał tam do Zw. Strzeleckiego.

Członek POW. Służył w KN3.

Po 1918 r. w WP. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty (1920 r.). Służył w 25 pp.

Po zakończeniu wojny uczył się w Szkole Podchorążych Saperów i z dniem 1 kwietnia 1921 r. mianowany ppor. sap. Był oficerem 1 psap w Modlinie (1923, 1925). 1 kwietnia 1923 r. awansował na por. sap. Następnie do 26 kwietnia 1928 r. w baonie szkolnym saperów. Potem pełnił służbę w Centralnej Składnicy Inżynieryjnej oraz w Wojskowym Zakładzie Zaopatrzenia Uzbrojenia w Warszawie. W 1932 r. oficer w baonie mostowym w Modlinie-Kazuniu. Awansowany 19 marca 1937 r. na kpt. sap., wiosną 1939 r. był oficerem administracyjno-materiałowym 2 baonu saperów.

Podczas kampanii 1939 r. w Ośrodka Zapasowym Saperów nr 2. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansowany na mjr.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 218/1931
Źródła

Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW-Wschód, 1914-1921, Olsztyn 2012; „Monitor Polski” nr 218/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.