Bojownikom niepodległości

Władysław Godziszewski

(1895-1940)

Urodził się 22 czerwca 1895 r. w Zamościu. Syn Jana i Marii z Winiarskich.

Uczył się w gimnazjum rządowym w rodzinnym mieście (1908-1915), z którego przeniósł się do Lublina i tam w 1917 r. uzyskał maturę w Gimnazjum Filologicznym im. Śliwińskiego.

Od 1912 r. uczestniczył w działalności niepodległościowej. Był członkiem tajnego koła samokształceniowego „Promieniści”. Członek „Zarzewia”, latem 1914 r. prowadził zbiórki pieniędzy na Polski Skarb Wojskowy.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1915 r. w POW. Służył w Zamościu, Lublinie i Krakowie.

Tam po uzyskaniu matury podjął studia historyczne na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W lutym 1918 r. członek Straży Akademickiej. W końcu października 1918 r. uczestniczył w akcji rozbrajania Austriaków. Następnie wyjechał do Zamościa i tam pełnił służbę wartowniczą, a jednocześnie uczestniczył w organizowaniu władz miasta i gmin wiejskich.

Od końca listopada 1918 r. w WP. Służył w 35 pp. Brał udział w walkach na Wołyniu i Polesiu. Do połowy 1920 r. pełnił służbę w kancelarii dwództwa Frontu Wołyńskiego i Południowo-Wschodniego. Skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty, po jej ukończeniu pozostał w niej jako instruktor. 1 stycznia 1921 r. otrzymał stopień ppor. piech. W 1922 r. przeniesiony do rezerwy. 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech.

Ukończył studia historyczne i w 1926 r. uzyskał doktorat.

Pracował jako nauczyciel w szkołach średnich w Lublinie.

Członek Tow. Przyjaciół Nauk, zarządu Polskiego Tow. Historycznego, zarządu okręgu Ligi Morskiej i Kolonialnej.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 3 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Żonaty z Bronisławą Zapałowską, miał z nią córkę Reginę.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 258/1933
Źródła

Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 258/1933; Red., w: Polski Słownik Biograficzny t. VIII/1959-1960; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 3-4/1991.