Urodził się 10 czerwca 1899 r. w Będzinie. Syn Michała i Marii z d. Gancarz.
Kształcił się w ośmioklasowej Wyższej Szkole Realnej w Będzinie, gdzie 18 czerwca 1919 r. uzyskał maturę.
Wstąpił wówczas do WP. Służył w 10 komp. 6 pp leg. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. san.
Mieszkał w Warszawie. 4 czerwca 1926 r. ukończył studia, uzyskując dyplom lekarski. Specjalizował się w chorobach wewnętrznych, a w 1939 r. zmienił specjalizację na bakteriologa. Pracował w Pogotowiu Ratunkowym.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansowany na por.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 2, Warszawa 1999; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski rezerw 1934.