Urodził się 23 sierpnia 1891 r. w Celinach pow. Łuków. Syn Franciszka, ziemianina, i Felicjanny z Cielemęckich.
Uczył się w gimnazjum w Warszawie i w 1912 r. uzyskał maturę. Studiował medycynę w Warszawie, naukę ukończył 29 kwietnia 1917 r. na uniwersytecie w Kazaniu.
Od maja 1917 do 2 października 1918 r. był lekarzem w armii rosyjskiej.
Następnie służył w 5 Dywizji Syberyjskiej. Sprawował funkcję lekarza 1 puł. 1 stycznia 1920 r. dostał się do bolszewickiej niewoli, z której zbiegł i przedostał się do Polski.
Wstąpił do WP. Od 15 października pełnił służbę w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, od 29 grudnia lekarz obozu w Grupie, od 12 kwietnia 1921 r. lekarz Centralnej Szkoły Jazdy w Grudziądzu. Od 22 kwietnia 1921 r. do 16 maja 1922 r. naczelny lekarz 63 pp, po czym został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
Mieszkał w Toruniu. Do 31 grudnia 1924 r. pracował jako lekarz kontraktowy w 63 pp. Jednocześnie od 1 lipca 1923 r. był lekarzem domowym w Kasie Chorych i Ubezpieczalni Społecznej, zaś od stycznia 1930 r. także lekarzem regionu PKP.
Należał do Zw. Lekarzy Państwa Polskiego (członek komisji rewizyjnej Okręgu Pomorskiego), członek Izby Lekarskiej Pomorskiej i Zw. Zawodowego Kolejarzy w Toruniu.
Podczas II wojny światowej 1 września 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w 8 Szpitalu Okręgowym. 19 września dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do 6 grudnia. Po zwolnieniu chorował i przebywał w szpitalu.
Po wyleczeniu w listopadzie 1941 r. zgłosił się do Ubezpieczalni Społecznej w Lublinie. Mianowany lekarzem fabrycznym w Hucie Szkła Dubeczno w pow. Chełm, po jej likwidacji został lekarzem Ubezpieczalni Społecznej Siedlce w Białem Podlaskiej; pracował tam do 30 marca 1945 r.
Jednocześnie współpracował z ruchem oporu m.in. lecząc rannych żołnierzy AK.
Po wojnie powrócił do Torunia, gdzie od 15 kwietnia 1945 r. pracował jako lekarz rejonowy PKP, a od 5 lutego 1947 r. także Ubezpieczalni Społecznej.
Członek Zw. Pracowników Służby Zdrowia i Zw. Zawodowego Pracowników Kolei.
Zmarł 30 grudnia 1950 r. i został pochowany na Cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.
Żonaty z Anną Florą Skalską, miał córki Halinę Łucję (ur. 25 V 1923), ekonomistkę, oraz Jolantę (ur. 30 XI 1931), historyka sztuki.
„Monitor Polski” nr 156/1931; K. Przybyszewski, w: Toruński Słownik Biograficzny t. 3, Toruń 2002; D. Radziwiłłowicz, Żołnierze 5 Dywizji Strzelców Polskich w bolszewickiej niewoli i ch repatriacja, „Przeglad Wschodnioeuropejski” t. VIII/1/2017; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.