Urodził się 29 marca 1881 r. w Warszawie. Syn Stanisława Aleksandra i Tekli Bronisławy z Wyrwiczów.
Ukończył Wydz. Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego (1904 r.).
W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii rosyjskiej.
W 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego. Służył w nim do demobilizacji w 1918 r. Następnie powrócił do kraju.
Od 1918 r. w WP. Zweryfikowany jako płk lek. dr z 1 czerwca 1919, był szefem wydz. w Dep. VIII Sanitarnym MSWojs. Przejściowo (od kwietnia do października 1924 r.) p.o. szefa tego dep. W 1923 r. uzyskał doktorat. Co najmniej od 1928 r. zastępca szefa Dep. Zdrowia MSWojsk i inspektorem wojskowej służby zdrowia. W 1935 r. został przeniesiony w stan spoczynku.
Pracował jako dyrektor szpitala głównego PCK w Warszawie.
Był prezesem komitetu Tow. Instytutu Radowego im. M. Skłodowskiej-Curie.
Zmarł po 1938 r.
Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. Był łącznikiem między zarządem PCK a władzami Polskiego Państwa Podziemnego. W latach 1943-1945 z ramienia PCK koordynował prace związane ze sprawą katyńską. Uczestnik powstania warszawskiego. Pracował na punkcie sanitarnym przy ul. Brackiej w Śródmieściu. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października 1944 r.) z rannymi opuścił miasto.
Po wojnie mieszkał w Warszawie.
Zmarł 2 września 1945 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-25.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl., złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 6 IV 1918) z Janiną Łopott-Bykowską, miał syna Władysława (20 VII 1920-16 XII 2008).
Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego 1934; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 92/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; T. Wolsza, Wojenne i powojenne losy Polaków wizytujących miejsce zbrodni katyńskiej w 1943 roku, „Polska 1944/45-1989. Studia i materiały” nr IX/2009; Zgon dyrektora P.C.K., „Życie Warszawy” nr 244/1945.