Władysław Guttry

Urodził się 12 stycznia 1899 r. w Ostrowi Mazowieckiej. Syn Jana Aleksandra i Emilii z Wiśniewskich.

W 1913 r. wydalony z gimnazjum w rodzinnym mieście za zniszczenie wizerunków przedstawicieli dynastii Romanowych, przez następne dwa lata kształcił się w domu.

W czasie I wojny światowej w 1915 r. z rodziną ewakuowany w głąb Rosji, zamieszkał w Moskwie. Tam uczył się w polskim gimnazjum realnym Centralnego Komitetu Obywatelskiego.

Należał do POW w Moskwie ps. „Galski”. Na rozkaz organizacji wstąpił do Armii Czerwonej. Służył w Szkole Czerwonych Dowódców.  W końcu 1918 r. ze szkołą skierowany pod Witebsk i do Mińska Litewskiego, utrzymywał kontakt z POW KN 3.

Podczas zdobywania Mińska przez oddziały WP (18 sierpnia 1919) wystąpił czynnie z częścią elewów szkoły (zakonspirowanymi peowiakami) przeciwko bolszewikom, przyczyniając się do zwycięstwa.

Wstąpił wówczas do WP. Początkowo przydzielony do oficera łącznikowego Frontu Litewsko-Białoruskiego, zajmował się tropieniem organizacji bolszewickich. Nastepnie w stopniu kpr. w 41 pp. Był dowódcą drużyny i plut. 2 komp. 27 lutego 1920 r. awansował na plut. Od 1 maja do 15 sierpnia był elewem Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Przydzielony do 33 pp, był dowódcą plut. i komp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami, podczas których 13 września został kontuzjowany pod Bursztynem i do końca roku przebywał w szpitalach we Lwowie. 15 grudnia 1920 r. mianowany ppor. piech.

W marcu 1921 r. przydzielony do baonu zapasowego 33 pp, w kwietniu został instruktorem WF w Korpusie Kadetów nr 1 we Lwowie. Ukończył roczny kurs w Centralnej Szkole Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu (1922) oraz taki kurs przy Studium Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując dyplom nauczyciela gimnastyki i WF w szkołach średnich. Awansowany 1 września 1922 r. na por. piech., do sierpnia 1928 r. był dowódcą plut. i komp. w Korpusie Kadetów nr 1. Następnie do listopada 1932 r. w 5 psp. Dowodził plut. i komp. Ukończył kurs dowódców szw. km w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (11 kwietnia-2 lipca 1932). Od 29 października 1932 r. podjął służbę w zespole, stanowiącym zakamuflowany wydz. dywersji Oddz. II Sztabu Głównego. Do 1937 r. był referentem spraw wschodnich, po czym objął referat wyszkolenia.  Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. piech., w maju tego roku ukończył sześciomiesięczny kurs techniczno-wywiadowczy przy samodz. referacie technicznym Oddz. II Sztabu Głównego. W końcu 1938 r. był zaangażowany w akcję dywersyjną na Zaolziu. Został kierownikiem wyszkolenia oddziałów bojowych w Dowództwie Powstania na Zaolziu. Uczestniczył w akcji GO „Śląsk”. Do 24 września pełnił funkcję oficera operacyjnego w Dowództwie Akcji Powstańczej, po czym do 9 października był jego adiutantem. Następnie prowadził akcję dywersyjną na Rusi Zakarpackiej, wspierającą działalność armii węgierskiej (do 19 listopada). Wiosną 1939 r. był kierownikiem podreferatu „CP” ekspozytury nr 2 Oddz. II w Warszawie.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. skierowany do grupy dywersyjnej mjr. Jana Mazurkiewicza „Zagłoby”, wobec niemożności podjęcia kacji przeszedł z grupą na Węgry. Przed opuszczeniem kraju był współzałożycielem Tajnej Organizacji Wojskowej.  Od końca roku służył w Bazie Łączności Zagranicznej ZWZ w Budapeszcie, gdzie prowadził dział szyfrów i wykładał na kursach konspiracyjnych dla pracowników Bazy i Ekspozytury Oddz. II.Wobec groźby aresztowania w połowie 1940 r. przeniósł się do Belgradu, gdzie utworzono placówkę łączności „Sława” jako zapasową na wypadek konieczności ewakuacji Bazy z Budapesztu i Bukaresztu. W kwietniu 1941 r. aresztowany, rychło zbiegł w kierunku Jagodiny.

Zmarł 30 września 1945 r.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Heleną Czarnecką, miał syna Janusza (ur. 1928).