Urodził się 13 lipca 1893 r. w Krakowie. Syn Stanisława, inżyniera, i Eugenii z Uryszów.
Ukończył I szkołę realną w Krakowie (1911 r.), po czym podjął studia na politechnice w Brnie.
Człoenk II Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Krakowie ps. „Mirski”. Był inicjatorem utworzenia PDS w Brnie (luty 1913 r.).
W 1914 r. powołany do armii austro-węgierskiej, ukończył szkołę oficerską. Walczył na froncie rosyjskim, w 1915 r. został ranny. Następnie służył na froncie rumuńskim i włoskim, gdzie 4 listopada 1918 r. dostał się do niewoli.
Od 20 listopada w formacjach polskich we Włoszech, a potem we Francji. W styczniu 1919 r. mianowany ppor. piech. W składzie Armii Polskiej w maju 1919 r. powrócił do kraju.
Od listopada 1919 r. oficer łączności w 5 DP, potem dowodził plut. łączności IX BP. Wyróżnił się podczas walk z 1 Armią Konną w rejonie Dubna, Brodów i Krzemieńca. 19 stycznia 1921 r. awansował na por. łączn. W lipcu przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. łączn. z 1 czerwca 1919 r.
Podjął studia na Politechnice Lwowskiej. W 1932 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika.
Przez rok pracował w średniej szkole technicznej w Drohobyczu, a w 1933 r. został nauczycielem w Państwowej Szkole Przemysłowej w Bydgoszczy.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Medalem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrxze polowej WP w Warszawie.
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 218/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S(nitko) R(zeszut), w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 3/1992.