Władysław Iwanicki

Urodził się 22 lutego 1890 r. w Płocku. Syn Mariana (zob.) i Józefy z Kuczyńskich, brat Romana (zob.) i Stanisława Zygmunta (zob.).
Ukończył szkołę rzemieślniczą we Włocławku, a praktykę ślusarską odbył w Płocku.
Od 1904 r. należał do koła młodzieżowego PPS, a od 1906 r. do OB. Uczestniczył w kilku akcjach bojowych. Po rozłamie w partii (listopad 1906) członek PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Jako uczestnik (m.in. z bratem Romanem) napadu na strażnika Ksenofontowa (3 stycznia 1907) 6 stycznia został aresztowany, a potem skazany na trzy lata zesłania do guberni jakuckiej. Po odbyciu kary w 1910 r. powrócił do kraju.
Wstąpił wówczas do OB PPS Frakcji-Rewolucyjnej. Wraz z Edwardem Gibalskim był wykonawcą zamachu na policmajstra Włocławka Nowikowa (sierpień 1910). Aresztowany 28 sierpnia, wobec braku dowodów po miesiącu został zwolniony. Pozostawał pod niejawnym nadzorem policji.
Członek ZWC.
Po wybuchu wojny w 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 5 pp LP, uzyskując stopień kpr. W następstwie kryzysu przysięgowego w końcu lipca 1917 r. internowany przez Niemców w obozie w Szczypiornie, a potem w Łomży.
Uwolniony, powrócił do Płocka. Współorganizator rozbrajania Niemców. Utworzył Milicję Ludową i był komendantem jej płockiego garnizonu. Brał udział w walkach polsko-czeskich o Śląsk Cieszyński, podczas których został ranny. Po wyleczeniu się powrócił do Płocka.
Pracował w zawodzie ślusarskim. W latach 1930-1932 wraz z bratem Romanem prowadził warsztat ślusarski, jednak ze względu na działalność komunistyczną bratanków doszło do rozpadu firmy.
W 1930 r. otrzymał zaopatrzenie emerytalne dla byłych więźniów politycznych.
Zmarł 3 kwietnia 1948 r. w Płocku.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.