Urodził się 7 czerwca 1876 r. w Warszawie. Syn Aleksandra.
Ukończył gimnazjum (1899 r.), po czym podjął studia przyrodnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Po dwóch latach przeniósł się na Wydział Lekarski.
Należał do „Zetu”, w 1904 r. należał do warszawskiego komitetu okręgowego. Po strajku szkolnym (1905 r.) wyjechał do Krakowa, gdzie w 1907 r. uzyskał dyplom lekarski. Podczas studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim należał do Konwentu Polonia. Przed 1905 r. został członkiem Ligi Narodowej, z której po zakończeniu przez nią bojkotu szkół rosyjskich w 1911 r. wystąpił.
Po studiach pracował jako lekarz w uzdrowisku Apolinarego Tarnawskiego w Kosowie. W 1908 r. nostryfikował dyplom w Dorpacie, dzięki czemu mógł pracować w Szpitalu św. Ducha w Warszawie (1909–1911). Specjalizował się w neurologii.
W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii rosyjskiej. Służył jako naczelny lekarz wojskowy szpitala psychiatrycznego w Tyflisie. Był przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Polskich Organizacji Wojskowych i Polskiej Rady Okręgowej na Kaukazie. W 1918 r. powrócił do kraju.
W niepodległej Polsce zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
Od 1 września 1918 r. dyrektor Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Dzięki jego wsparciu w 1922 r. utworzono Koło Sportowe Głuchoniemych, przemianowane potem na Warszawski Klub Sportowy.
Należał do Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego, w którym kilkakrotnie pełnił funkcję sekretarza i skarbnika. Prezes Towarzystwa Głuchoniemych i Ociemniałych. Po śmierci Władysława Ołtuszewskiego (1922 r.) był jedynym poważnym specjalistą w przedmiocie zaburzeń mowy w Polsce. Od 1923 r. wydawca „Neurologii Polskiej”.
Zmarł 1 marca 1929 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 5.
Pośmiertnie odznaczony Medalem Niepodległości.
PSB t. X; H. Kiepurska, Warszawa w rewolucji 1905–1907, Warszawa 1974; „Monitor Polski’ nr 18/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924.