Władysław Jarema

Urodził się 24 grudnia 1896 r. we Lwowie. Syn Józefa, adwokata, i Stefanii ze Śmigielskich.

Absolwent gimnazjum filologicznego we Lwowie.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył m.in. w VI baonie 1 pp LP. Chory, w drugiej połowie grudnia przebywał w szpitalu rezerwowym w Bielsku. Od 26 kwietnia 1915 r. w 1 szw. 1 puł LP. Ranny podczas bitwy pod Konarami (16-23 maja), od początku czerwca przebywał w szpitalu twierdzy nr 9 w Krakowie. Po rekonwalescencji w Departamencie Wojskowym NKN. W lutym 1917 r. pełnił służbę w Centralnym Urzędzie Ewidencyjnym.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. W stopniu ogn. przeniesiony do rezerwy.

W 1920 r. ukończył we Lwowie. W latach 1920–1922 występował w Teatrze Miejskim w Łodzi, a następnie (do 1924 r.) w zespole Henryka Czarneckiego w Sosnowcu. W okresie wspólnej dyrekcji (sezon 1924–1925) występował na scenach teatrów w Sosnowcu i Katowicach, gdzie też reżyserował. Pod koniec sezonu kierował (wspólnie z Kazimierzem Opalińskim) zrzeszeniem aktorskim w Sosnowcu. Występował też gościnnie w Wilnie (kwiecień i czerwiec 1924). W sezonie 1925–1926 należał do zespołu Teatru Miejskiego w Płocku, zaś w 1927 r. brał udział w występach objazdowych m.in. w Płocku i Kaliszu. W 1928 r. wyjechał do Paryża, gdzie pracował jako robotnik i różnocześnie uczył się aktorstwa w teatrze Vieux Colombier. We Francji przebywał do października 1932 r. Po powrocie mieszkał w Warszawie. W lipcu 1933 r. miał wystawić w teatrze przy ul. Karowej Bitwę nad Marną, widowisko zakupione przez Ministerstwo Spraw Wojskowych. Z powodu choroby serca wycofał się z pracy artystycznej. Od grudnia 1935 r. urzędnik w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. W 1937 r. podjął współpracę z teatrem artystów Cricot w Krakowie i Warszawie.

Podczas II wojny światowej po kampanii 1939 r. znalazł się na terenie okupacji sowieckiej. W grudniu 1939 r. objął stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego Państwowego Polskiego Teatru Kukiełek w Grodnie. Funkcję tę sprawował do sierpnia 1941 r. Razem z teatrem dawał gościnne występy w Stołpcach, Nowogródku i Mińsku. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941 r.) i zajęciu Grodna przez Niemców wyjechał do Krakowa, a potem do Warszawy. Pracował jako szewc. Po powstaniu warszawskim został osadzony w obozie koncentracyjnym w Stutthofie, a następnie w Alt Vorwerk, skąd zbiegł w październiku 1944 r.

Na początku 1945 r. zamieszkał w Krakowie. Razem z żoną założył Teatr Lalki i Aktora Groteska, w którym sprawował funkcję dyrektora. 10 października odwołany ze stanowiska, w latach 1946–1947 przez kilka miesięcy przebywał w Paryżu. Po powrocie w sezonie 1948–1949 dyrektor Groteski. Następnie dyrekcję przekazał żonie, a sam do 30 września 1965 r. pracował w nim jako reżyser. Gościnnie reżyserował w teatrach lalkowych w Łodzi, Toruniu, Będzinie, Gdański i Bielsku-Białej. Od listopada 1950 do stycznia 1951 r. równolegle dyrektor Teatru Lalka. W latach 1954–1964 był prof. i dziekanem Wydziału Lalkarskiego krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (PWST). Ze względu na stan zdrowia od 1965 r. na emeryturze. Od 1972 r. wspópracował z Wydziałem Lalkarskim PWST we Wrocławiu. Był pionierem nowoczesnego teatru lalek w Polsce. Wystąpił w filmach Struktura kryształu (1969), Romantyczni (1970) i Bicie serca (1971).

Zmarł 28 marca 1976 r. w Krakowie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał złoty Krzyż Zasługi.

Żonaty z Zofią Leśniewską.