Władysław Jasiński

Urodził się 24 września 1886 r. w Górce Kościejowskiej pow. Miechów. Syn Feliksa, kowala, i Anieli z Liniarskich.

Ukończył szkołę elementarną.

W wieku 15. lat rozpoczął pracę zawodową jako pomocnik przy maszynie wyciągowej w kopalni „Hr. Renard” w Sosnowcu.

Od 1903 r. należał do SDKPiL, kolportował wydawnictwa partyjne i zbierał składki. Aresztowany w grudniu 1905 r. przez władze rosyjskie, był więziony w Będzinie i Piotrkowie. Jesienią 1907 r. skazany w trybie administracyjnym na zesłanie do guberni jenisiejskiej. Zwolniony, w 1913 r. powrócił do Sosnowca, gdzie pracował jako elektromonter w hucie „Milowice” i kontynuował działalność partyjną. W latach 1915–1916 pracował w kopalni „Delbrückschacht” w Makoszowach (obecnie część Zabrza). Od 1917 r. ponownie pracował w kopalni „Hr. Renard”. Wchodził w skład Komitetu Dzielnicowego i Komitetu Międzydzielnicowego SDKPiL w Sosnowcu.

Wg danych przekazanych Kapitule Krzyża i Medalu Niepodległości miał od 1904 r. należeć do PPS w dzielnicy Sielec ps. „Rudolf”, a następnie w PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Aresztowany w grudniu 1907 r., przez rok był więziony w Będzinie i Piotrkowie. Następnie skazany na trzy lata zesłania do guberni wołogodzkiej. W latach 1915–1916 miał prowadzić w Sosnowcu agitację na rzecz Legionów Polskich.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r. jako przedstawiciel kopalni „Hr. Renard” wchodził w skład Rady Delegatów Robotniczych Okręgu Sosnowieckiego. Był też komisarzem Czerwonej Gwardiiw dzielnicy Sielec.. Miał uczestniczyć w I Zjeździe Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (16-18 grudnia 1918). 12 lutego 1919 r. był współorganizatorem strajku powszechnego i manifestacji robotników Zagłębia Dąbrowskiego. Aresztowany 20 lipca 1919 r., przez rok był więziony w Piotrkowie.

Należał do Centralnego Związku Górników. Jako delegat kopani „Hr. Renard” uczestniczył w II Zjeździe związku (26-28 czerwca 1921), po którym został zeń wykluczony za działalność komunistyczną.

Działalność partyjną prowadził do 1933 r. Był wielokrotnie aresztowany i przetrzymywany w więzieniach. W 1933 r. pozbawiony pracy, do wojny utrzymywał się z prac dorywczych.

Podczas II wojny światowej ukrywał się. W styczniu 1945 r. wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej w Krakowie.

Po wchłonięciu PPS przez PPR od grudnia 1948 r. w PZPR. Pracował w Komitecie Miejskim kolejno jako kierownik wydziału kadr, kierownik ekip łączności miasta ze wsią i instruktor wydziału organizacyjnego.

Zmarł 20 stycznia 1955 r. w Krakowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pośmiertnie otrzymał order Sztandaru Pracy 1 kl.