Władysław Jasiński

Urodził się 2 listopada 1897 r. we wsi Nabróż pow. Tomaszów Lubelski. Syn Jana i Anny z Ostaszów.

Ukończył sześcioklasową szkołę w rodzinnej wsi, naukę kontynuował w Białej Podlaskiej.

W czasie I wojny światowej od 1 maja 1917 r. w POW ps. „Czerski”. Służył w komendzie miejscowej w Łaszczowie. Aresztowany w połowie października, do 20 grudnia był więziony w Tomaszowie Lubelskim.

Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 35 pp. 1 marca 1920 r. ukończył Obóz Szkół Podoficerskich w Komorowie. Brał udział w walkach z bolszewikami m.in. w wyprawie kijowskiej i w bitwie warszawskiej. Był dowódcą sekcji, potem drużyny i plut.

W niepodległej Polsce podoficer zawodowy. Służył w 35 pp. W 1927 r. ukończył sześciomiesięczny kurs dla podoficerów zawodowych. 23 stycznia 1931 r. przeniesiony do 34 pp, sprawował funkcję szefa komp. W 1938 r. posiadał stopień st. sierż.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. był szefem 6 komp. 34 pp. Brał udział w walkach na Pomorzu, był dwukrotnie ranny i kontuzjowany. Po rozbiciu pułku ukrywał się w Borach Tucholskich. 8 października w rejonie Laskowic dostał się do niewoli niemieckiej. Był więziony w Świeciu, skąd 14 grudnia został zwolniony. Powrócił wówczas do Białej Podlaskiej. Od stycznia 1940 r. brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach SZP/ZWZ/AK ps. „Grab”. Od 1941 r. był kwatermistrzem oddziału Związku Odwetu, podlegającego komendzie Inspektoratu Rejonowego ZWZ/AK „Radzyń”. W maju 1943 r. został zastępcą komendanta Rejonu VII (m. Biała Podlaska)  Obwodu AK Biała Podlaska. Równocześnie instruktor konspiracyjnej Szkoły Podchorążych i Podoficerów AK w Małaszewiczach. Awansował na chor. Od października 1943 r. zastępca komendanta Rejonu VII oraz dowódca, wykładowca i instruktor Szkoły Podoficerskiej AK w Romanowie. Podcas akcji „Burza” dowodził 9 komp. 34 pp AK. Po wkroczeniu na te tereny oddziałów Armii Czerwonej i rozbrojeniu AK pozostał w konspiracji antykomunistycznej.

Od września 1944 r. komendant IV Rejonu Obwodu Biała Podlaska Ruchu Oporu Armii Krajowej, od maja 1945 r. Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Od września 1945 r. należał do Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Był komendantem podobwodu „Bug” obwodu Biała Podlaska. Awansował na por. piech. Po ogłoszeniu amnestii w kwietniu 1947 r. ujawnił się w Białej Podlaskiej.

Nie dowierzając zapewnieniom komunistycznych władz bezpieczeństwa ukrywał się na terenie Białej Podlaskiej i w okolicach Garwolina. Jako „Wandor” mieszkał w Irenie koło Dęblina. Pracował jako księgowy.

Zmarł 2 listopada 1953 r. w Garwolinie. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Białej Podlaskiej.

Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, srebrnym i brązowym Krzyżem Zasługi z mieczami.

Żonaty (od 1927 r.) z Genowefą Czerską, miał córkę Halinę (ur. 1930) i syna Zbigniewa (ur. 1935).

Jest jedną z trzech postaci na muralu w Piszczacu.