Władysław Jurkowski

Urodził się 17 września 1886 r. w Nadbrzeziu (obecnie część Sandomierza). Syn Jana i Antoniny z Ramusów.

W1902 r. ukończył szkołę ludową w Nadbrzeziu. Po odbyciu praktyki  blacharskiej pracował jako pomocnik blacharza.

W czasie naprawy dachu w więzieniu w Sandomierzu utrzymywał kontakt z więźniami politycznymi. Podczas strajku szkolnego (1905 r.) wybijał szyby na stancjach, gdzie mieszkali uczniowie, którzy nie przyłączyli się do strajku.

W 1906 r. powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w armii austriackiej. Pełnił ją w 17 pp Obrony Krajowej w Rzeszowie. Ze względu na stan zdrowia po kilku miesiącach zwolniony z armii.

Pracował jako blacharz w Rzeszowie, Jaśle i na Górnym Śląsku, skąd wrócił do Nadbrzezia.

W czasie I wojny światowej wyjechał do Lwowa, gdzie 18 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionu Wschodniego. Po rozwiązaniu legionu w trzeciej dekadzie września przydzielony do 8 komp. 3 pp LP. Brał udział w całej kampanii wojennej pułku. Wyróżnił się pod Sitowiczami.

Kapral Jurkowski dnia 1916 w czasie kontrataku 3 pp Leg. Pol. na utracone przez 4 pp Leg. wzgórze 182, jako dowódca sekcji, gdy wskutek huraganowego ognia zaporowego kompania zachwiała się w ataku, porwał swą sekcję, przedarł się przez strefę ognia, wdarł się pierwszy do zajmowanego przez Rosjan okopu i tam wśród walki na bagnety utrzymał się z kilku ludźmi dość długo, póki reszta kompanii nie została uporządkowana i nie nadążyła za jego sekcją. Czynem swym przyczynił się do utrzymania wzgórza 182 bez wielkich strat.

Awansowany na plut., po kryzysie przysięgowym pozostał w pułku. W styczniu 1918 r. skierowany do uzupełnień korpusu w Bolechowie. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Żurawicy koło Przemyśla.

Na początku 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Został instruktorem w Szkole Podchorążych w Warszawie. W czerwcu 1921 r. w stopniu sierż. został zdemobilizowany.

Mieszkał w Warszawie i pracował jako blacharz. Od 1933 r. pracownik Polskich Zakładów Lotniczych na Okęciu.

Zmarł po 1933 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Jest patronem ulicy w Sandomierzu.