Władysław Lachowicz

Urodził się 15 czerwca 1858 r. w Żytomierzu. Syn Feliksa i Julianny z Orłowskich.

Studiował w seminarium duchownym w Żytomierzu, a następnie w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. 21 sierpnia 1881 r. został wyświęcony na kapłana w diecezji łucko-żytomierskiej.

W latach 1883-1888 r. był administratorem parafii Kołki, a potem (1892-1894) wikariuszem i katechetą szkoły w Równym. Jednocześnie proboszcz w Szpanowie (1890-1899). Od 1901 do 1910 r. administrator parafii Nowogród Wołyński, sprawował też tam funkcję dziekana. W 1914 r. pracował jako katecheta szkół średnich w Łucku. Był prześladowany przez władze rosyjskie za nauczanie języka polskiego.

W czasie I wojny światowej w 1917 r. przebywał w Biełgorodzie (gubernia kurska). Po powrocie do diecezji w 1918 r. sprawował funkcję administratora parafii katedralnej w Kamieńcu Podolskim i dziekana w tym mieście. W tym samym roku mianowany wiceoficjałem sądu biskupiego reaktywowanej diecezji kamienieckiej, konsulatorem diecezjalnym i egzaminatorem prosynodalnym. W 1919 r. skazany na karęśmierci za zwalczanie bolszewizmu, ocalał dzięki wyparciu z Kamieńca Podolskiego wojsk bolszewickich.

Uzyskał tytuł prałata domowego Jego Świątobliwości oraz kanonika honorowego kapituły ołyckiej.

W niepodległej Polsce od 1924 do 1934 r. mieszkał w Zduńskiej Woli, gdzie był prefektem w gimnazjum koedukacyjnym oraz w szkole powszechnej. Od 1933 (?) r. na emeryturze. W 1935 r. zamieszkał w Piotrkowie.

Zmarł po 1938 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.