Władysław Lange

Urodził się 17 września 1890 r. we wsi Zakrzewo pow. Złotów. Syn Jana, rolnika, i Balbiny z Kowalskich.

Od 1896 do 1900 r. kształcił się w szkole powszechnej w rodzinnej miejscowości. Następnie do 1905 r. uczył się w gimnazjum w Pile.

Od 1906 r. należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W latach 1910-1912 odbywał obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej w oddziale km 145 pp.

Nastpnie pracował jako urzędnik prywatny w przedsiębiorstwie przewozowym i handlu koni w firmie Leopold Ernst w Kwidzyniu.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w armii niemieckiej. W składzie m.in. 49 pp rez. walczył na frontach wschodnim i zachodnim, był dwukrotnie ranny. Ciężko ranny (stracił cztery palce u lewej ręki), w grudniu 1917 r. jako inwalida został zeń zwolniony.

Od listopada 1918 do 1919 r. należał do Rady Robotniczej i Żołnierskiej.

Od 20 stycznia 1919 r. brał udział w powstaniu wielkopolskim. Ranny 2 lutego w głowę pod Kcynią, do maja przebywał na leczeniu w szpitalu w Poznaniu. Następnie był instruktorem km w II baonie garnizonowym w Poznaniu. 5 czerwca przydzielony do 63 pp. W październiku mianowany ppor. piech., w czerwcu 1920 r. (z dniem 1 kwietnia) awansował na por. piech. Dowodził komp. i w zastępstwie baonem. Po wojnie z bolszewikami w końcu lipca 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce pracował w komisariatach obwodowych w Łobżenicy i Szubinie. Potem mieszkał w Poniecu w Wielkopolsce. Od lutego 1923 do 30 maja 1937 r. był burmistrzem (początkowo komisarycznym) miasta.

Jednocześnie w latach 1936-1937 był prezesem tamtejszej Ochotniczej Straży Pożarnej. Należał też do Związku Strzeleckiego – był dowódcą 2 komp. pow. Gostyń.

Zmarł po 1937 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 1923 r.) z Melanią Siuchnińską, małżeństwo to było bezpotomne; wychowywało sierotę.