Władysław Lorkiewicz

Urodził się 23 sierpnia 1899 r. w Bułakowie pow. Koźmin. Syn Franciszka, kierownika szkoły, i Salomei z Przystańskich. Brat Michała (zob.).

Ukończył szkołę powszechną w Wielowsi (1909), następnie gimnazjum w Krotoszynie, a od 1913 do 1917 r. kształcił się w seminarium nauczycielskim w Wolsztynie.

W czasie I wojny światowej powołany do armii niemieckiej, w której służył do 1918 r. Był ranny.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. W stopniu sierż. dowodził plut. w koźmińskiej komp. km. Następnie w WP. Brał udział w walkach z bolszewikami. W 1920 r. przeniesiony do rezerwy.

Kontynuował naukę w Seminarium Nauczycielskim w Rogoźnie (do 1920 r.), gdzie zdał pierwszy egzamin nauczycielski. Po jego ukończeniu pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Sowinie Błotnej. W latach 1921-1922 nauczyciel w Pleszewie, a następnie do 1925 r. w Krajowym Zakładzie dla Głuchoniemych w Kościanie. W 1926 r. zdał drugi egzamin nauczycielski, po czym rozpoczął pracę w Miejskiej Szkole Koedukacyjnej w Kruszwicy. Od 1930 r. kierownik Szkoły Powszechnej w Orchowie pow. Mogilno.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w kampanii wrześniowej. Poszukiwany przez Niemców, po zakończeniu walk ukrywał się w Osówcu, a następnie w Poznaniu. Stamtąd przedostał się do Krakowa, gdzie pracował jako urzędnik w magistracie.

W marcu 1945 r. powrócił do Orchowa. Zorganizował tam szkołę powszechną, którą kierował do 1954 r., po czym pracował w niej jako nauczyciel. Wybudował nowy gmach szkolny.

Zmarł 23 czerwca 1956 r. w Mogilnie. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Orchowie.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 1927 r.) z Heleną Dąbrowską, miał synów Mikołaja (ur. 1928), Andrzeja (ur. 1930) i Tomasza (ur. 1936).

Jest patronem Szkoły Podstawowej w Orchowie.