Władysław Łoziński

Urodził się 30 marca 1891 r. w Zawadówce pow. Podhajce. Syn Piotra i Marii z Englewiczów (?).

Początkowo (dwie klasy) uczył się w gimnazjum św. Anny w Brzeżanach, a potem w gimnazjum w Buczaczu.

Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich. Był instruktorem (od 1912 r.) i komendantem PDS w Podhajcach.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu (21 września) jako jednoroczny ochotnik wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 55 pp, awansując do stopnia por. rez. piech. Walczył na froncie rosyjskim i włoskim.

Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 20 pp. Ze względu na stan zdrowia 14 maja 1919 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Od czerwca 1919 r. w Policji Państwowej. W stopniu komisarza, a od 1922 r. nadkomisarza, był komendantem powiatowym policji w Czortkowie. Przeniesiony do komendy wojewódzkiej w Tarnopolu, sprawował funkcję jej oficera inspekcyjnego. W 1927 r. objął stanowisko naczelnika Urzędu Śledczego we Lwowie. 1 stycznia 1928 r. awansował na podinspektora. Był współtwórcą obowiązującej w policji instrukcji służby śledczej. Od 15 września 1931 do 8 października 1934 r. w stopniu podinspektora był komendantem policji Okręgu V Białostockiego. Awansował na inspektora. Następnie (do 13 stycznia 1939 r.) komendant policji Okręgu I Warszawskiego. W 1936 r. członek komisji dyscyplinarnej dla oficerów Policji Państwowej. 13 stycznia 1939 r. został komendantem policji Okręgu II Łódzkiego.

Podczas kampanii 1939 r. ewakuował policję w kierunku wschodnim. Po 17 września został aresztowany przez Sowietów.

Zmarł w marcu 1942 r.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl. i Medalem Niepodległości.

Honorowy prezes Policyjnego Klubu Sportowego „Sparta” Białystok.