Urodził się 8 lipca 1898 r. w Chersoniu. Syn Napoleona Eugeniusza i Aleksandry z Żółkiewskich.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 4 dak. Był słuchaczem III kursu rezerwowego Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu (1 grudnia 1920-18 marca 1921). Po jego ukończeniu powrócił do 4 dak. 1 kwietnia 1921 r. mianowany ppor. art., wkrótce potem został przeniesiony do rezerwy.
Przemianowany na oficera służby stałej i awansowany 1 lipca 1927 r. na por. art., co najmniej od 1928 do 1932 r. służył w 4 dak. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. art., wiosną 1939 r. był dowódcą wydzielonej komp. czołgów rozpoznawczych 7 baonu pancernego w Wilnie. 24 sierpnia 1939 r. został dowódcą 33 dyonu pancernego Wileńskiej BK.
Podczas kampanii 1939 r. na jego czele walczył m.in. na terenie Lubelszczyzny.
Zmarł 29 listopada 1965 r. w Łodzi.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” 1932, nr 109; Z. Moszumański, Z. Kozak, Wojenne szkoły dla oficerów artylerii (1914-1921), Pruszków brw; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.