Urodził się 20 stycznia 1895 r. w Łozowie pow. Sokółka. Syn Tomasza i Michaliny z Olszewskich.
W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Jako dowódca komp. km w stopniu por. piech. służył w I baonie Wileńskiego pstrz (potem: 85 pp). W jego składzie 12 lutego 1919 r. wyruszył na front. Walczył z bolszewikami. Po wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 15 października 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
Powołany do służby czynnej, w 1924 r. był oficerem 78 pp. Przemianowany na oficera służby stałej (kpt. piech. z 1 lipca 1919), co najmniej do 1928 r. służył w 78 pp. Awansowany 1 stycznia 1930 r. mjr. piech., w 1932 r. w 77 pp, a w 1935 r. w ponownie 78 pp. Wiosną 1939 r. był komendantem KRU w Słonimiu.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” 1933, nr 131; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; B. Waligóra, Dzieje 85 pułku strzelców wileńskich, Warszawa 1994.