Władysław Ossowski

Urodził się 3 listopada 1890 r. w Targowisku pow. lubawski. Syn Andrzeja, handlarza komisowego, i Anny z Langów.

W 1909 r. zdał maturę, po czym podjął studia agronomiczne w Monachium. Po roku przeniósł się na Wydział  Lekarski.

Podczas I wojny śwatowej, w latach 1915–1918 służył w armii niemieckiej. Był lekarzem w baonie łączności w Grudziądzu. W roku 1918 uzyskał dyplom lekarski.

W niepodległej Polsce od roku 1919 służył w Wojsku Polskim; początkowo w szpitalu wojskowym nr 7a w Poznaniu. Następnie w 64 pp. Brał udział w walkach z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 . Od roku 1921 lekarz w Centralnej Szkole Jazdy, następnie w Szpitalu Okręgowym w Grudziądzu. W roku 1922 przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r. Mieszkał w Poznaniu, lekarz Kasy Chorych, następnie Ubezpieczalni Społecznej, lekarzem zaufania PKP. Specjalizował się w Würzburgu w zakresie okulistyki. Zajmował stanowisko ordynatora oddziału okulistycznego w Szpitalu Dziecięcym św. Józefa. Sprawował nadzór okulistyczny nad pacjentami Szpitala dla Nerwowo chorych w Kościanie. Prowadził też praktykę prywatną. 18 sierpnia 1939 r. został zmobilizowany do WP, otrzymał przydział do jednostki w Gnieźnie.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r., po agresji Związku Sowieckiego z 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Żonaty (od 14 stycznia 1920) z Ireną Kasprowicz, córki: Ludwika Irena (ur. 1 grudnia 1920) zamężna Manthey – księgowa; Anna (1922–1925), Krystyna (ur. 23 grudnia 1926) – urzędniczka, oraz syna Antoni (ur. 4 grudnia 1929) – ekonomista.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie awansował na mjr. (2007).