Urodził się 22 lutego 1887 r. w Pleszewie. Syn Wojciecha, lekarza, i Ludomiry ze Zboralskich (zob.). Brat Ludwika (zob.).
Ukończył gimnazjum w Ostrowie Wlkp. (1906). Uczestniczył wówczas w pracach Organizacji Młodzieży Narodowej i Tow. Tomasza Zana. Od 1906 r. studiował medycynę w Gryfii, a następnie we Wrocławiu i w 1912 r. uzyskał dyplom lekarski.
W latach 1908-1910 kierował pracami kół Tow. Tomasza Zana w południowej Wielkopolsce. W trakcie studiów nawiązał ścisłą współpracę z kolegami pochodzącymi z Górnego Śląska, co doprowadziło do zorganizowania w 1910 r. narodowego tajnego koła Młodzieży Górnośląskiej. W latach 1911-1914 współpracował z redakcją miesięcznika dla młodzieży „Brzask” w Poznaniu.
Po ukończeniu studiów zamieszkał w Pleszewie, gdzie praktykował.
W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii niemieckiej. W stopniu unterarzta (chor.) uczestniczył w działaniach na froncie wschodnim. Od 1916 r. w stopniu arzta (ppor.) był chirurgiem w szpitalu frontowym na froncie zachodnim. W 1918 r. awansował na oberarzta (por.). We wrześniu jako chory został urlopowany; powrócił wówczas do Pleszewa.
Podjął wówczas praktykę lekarską.
W listopadzie 1918 r. wybrany wiceprezesem Rady Żołnierskiej, a następnie Rady Ludowej w Pleszewie.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Był organizatorem służby sanitarnej w południowej Wielkopolscce. 7 stycznia 1919 r. przejął szpital wojskowy w Pleszewie i został jego komendantem. Rozkazem Dowództwa Głównego z 14 marca awansowana na kpt. lek. Szpitalem w Pleszewie kierował do 19 września. 6 lipca awansował na mjr. lek. Jednocześnie uczestniczył w pracach Rady Ludowej w Pleszewie i tamtejszej Rady Miejskiej. 19 września 1919 r. objął komendę szpitala polowego nr 406. Uczestniczył w działaniach na froncie bolszewickim. Od 21 grudnia 1919 r. ponownie komendant szpitala wojskowego w Pleszewie, którym kierował do 13 października 1920 r. Następnie szef służby sanitarnej VII Brygady Rezerwowej (od 30 listopada: 23 DP) oraz 3 brygady górnośląskiej. 22 sierpnia 1921 r. został szefem służby sanitarnej VII BJazdy. W styczniu 1922 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
Powrócił wówczas do Pleszewa, gdzie podjął prywatną praktykę oraz został ordynatorem Zakładu św. Józefa, który przekształcił we wzorcowy szpital powiatowy.
Zorganizował Koło Pleszewskie Zw. Oficerów Rezerwowych Ziem Zachodnich i przez sześć lat sprawował funkcję jego prezesa. W latach 1922-1925 prezes Koła Zw. Obrony Kresów Zachodnich. Zorganizował w mieście Koło Zjednoczenia Pracy Wsi i Miasta i sprawował funkcję członka jego zarządu.
Był też członkiem Rady Miejskiej oraz Wydz. Powiatowego.
W 1932 r. przeniósł się do Wągrowca. Tam pracował jako lekarz ogólny i sprawował funkcję lekarza powiatowego.
Działacz społeczny; od 1933 r. wchodził w skład Komisji Wizytującej Dom Sierot w Wągrowcu, do 1937 r. był też przewodniczącym tamtejszego oddziału PCK.
Po kampanii 1939 r. przebywał na Lubelszczyźnie. Aresztowany przez Niemców 1 czerwca 1941 r. w Szczebrzeszynie.
Rozstrzelany 8 sierpnia 1941 r. na terenie prochowni w Zamościu.
Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.
Żonaty z Marią Rakowicz, miał córkę Ewę Ludomirę (ur. 1920) i syna Jana Wojciecha (1923-2000).
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 3, Warszawa 2003; T. Kwieciński, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Poznań 2002; „Monitor Polski” nr 218/1931; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1938, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.