Urodził się 30 kwietnia 1897 r. w Bochni. Syn Bronisława i Antoniny z Hannerów.
Ukończył gimnazjum w Stryju.
Członek skautingu – ukończył kurs instruktorski. W 1913 r. w składzie drużyny reprezentacyjnej wziął udział w zlocie skautingowym w Wlk. Brytanii.
Należał do Zw. Strzeleckiego.
Od 1914 r. służył w Legionach Polskich (2 komp. V baonu 7 pp LP, potem 5 pp LP). Wyróżnił się podczas bitwy pod Łowczówkiem w grudniu 1914 r. oraz Urzędowem w lipcu 1915 r.
Jako dowódca patrolu łącznikowego pod Łowczówkiem, z powodu mgły został otoczony przez przeważające siły nieprzyjaciela. Widząc sytuację prawie bez wyjścia, rzucił się z garstką swoich żołnierzy do kontrataku. Przebił się do swego oddziału, składając meldunek o nieprzyjacielu i umożliwił odparcie ataku. W ataku na silnie ufortyfikowaną pozycję nieprzyjaciela za wsią Urzędów, wyrwany z półplutonem naprzód celem dokładnego zbadania sił nieprzyjaciela, spędził placówkę nieprzyjaciela mimo silnego ognia kaemów. W akcji tej został kontuzjowany.
Ranny w rękę podczas bitwy pod Konarami (19 maja 1915), w połowie czerwca przebywał w szpitalu rezerwowym nr 1 w Wiedniu. Potem chory, w sierpniu w dalszym ciągu leczył się w tym szpitalu, po czym przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Następnie powrócił do komp. Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej.
Od 1 listopada 1918 r. był żołnierzem I baonu strzelców krakowskich. Mianowany pchor., od 2 czerwca 1919 r. pełnił służbę w 5 pp leg (m.in. w baonie zzapasowym), awansując 1 listopada 1919 r. na ppor. piech. i por. piech. (1920 r.). W lipcu 1920 r. przeniesiony do 142 pp, 30 sierpnia dostał się do niewoli bolszewickiej, w której przebywał do 15 marca 1921 r.
Po powrocie do kraju, zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, pełnił służbę 13 pp. W 1923 r. należał do kadry Obozu Warownego Osowiec. W 1925 r. ukończył Oficerską Szkołę Topograficzą i został przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego. Kolejno awansował na kpt. piech. z dniem 15 sierpnia 1924 r., mjr. geogr. (1 stycznia 1930 r.) i 19 marca 1939 r. na ppłk. geogr. Był kierownikiem grupy triangulacyjnej.
Członek Zw. Legionistów Polskich.
Podczas kampanii 1939 r. 14 września objął dowództwo oddziału służby geograficznej przy Dowództwie Obrony Lwowa. Po kapitulacji załogi miasta (22 września) dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku, a potem w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na płk.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojskowego, Warszawa 2003; Dokumenty obrony Lwowa 1939, Warszawa 1997; Lista strat Legionu Polskiego. Od lipca do października 1915, Piotrków 1915; Lista strat Legionu Polskiego. Od 1 maja do 1 lipca 1915, Piotrków 1915; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.