Włodzimierz Abłamowicz

Urodził się 2 listopada 1891 r. w Krakowie. Syn Stanisława, powstańca 1863 r., i Marii z Matuszewiczów.

Ukończył gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W latach 1910-1914 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując doktorat.

Od 1 listopada 1912 r. należał do Polskich Drużyn Strzeleckich. Służył w II PDS w Krakowie, a w lipcu i sierpniu 1914 r. w XXV PDS w Przemyślu.

6 czerwca 1914 r. mianowany ppor. rez. piech.

W czasie I wojny światowej od 3 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich. do 16 września służył w Legionie Wschodnim.

Po jego rozwiązaniu 19 grudnia 1914 r. zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, w jej składzie do 28 października 1918 r. uczestniczył w wojnie. Ze względu na wadę wzroku przydzielony do działu prawnego inżynierii wojskowej w Krakowie.

Równolegle od 1915 r. pełnił służbę w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 r. uczestniczył w akcji ukrywania b. legionistów, poszukiwanych przez władze austro-węgierskie.

Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Dowodził komp. inżynieryjną w Krakowie. 1 grudnia rozpoczął formowanie komp., na czele której uczestniczył w walkach z Ukraińcami m.in. w okolicach Sądowej Wiszni. Następnie dowodził baonem. Od września 1919 r. był dowódcą pociągu pancernego nr 15 „Paderewski”. Na jego czele walczył na Polesiu i z Litwinami. W lutym 1920 r. został dowódcą pociągu pancernego nr 1 „Piłsudczyk”. Uczestniczył w walkach z bolszewikami na Polesiu, froncie litewsko-białoruskim, Wołyniu i Podolu.

Por. Abłamowicz jako dca poc. panc. Piłsudczyk (…) swoją brawurą i rozmachem stworzył typ doskonałego pod względem bojowym poc. panc. W ofensywie wiosennej 920 roku na Kalinkowicze Mozyrz przez swoje wystąpienie umożliwił zajęcie nienaruszonych, a dla późniejszej ofensywyniezwykle ważnych dwóch mostów na Ptyczy.

W kwietniowej kontcrofensywie na Polesiu – prowadzonej z niezwykłą uporczywością przez bolszewików przez bohaterskie wytrwanie na posterunkuniejednokrotnie ratował sytuację. Szczególnie w kilkudniowej bitwie o Nachów – stanowiącej podówczas klucz do pozycji poleskich por. Abłamowicz pomimo rozbicia w jego poc. panc. dwóch wozów i uszkodzenia lokomotywy i dość ciężkich strat w ludziach wytrzymał zwycięsko pojedynek z trzema b. dobrymi poc. panc. bolsz. oddając w ten sposób frontowi polskiemu nieocenione usługi [z wniosku gen. Władysława Sikorskiego na order Virtuti Militari].

25 lipca 1920 r. został lekko ranny i kontuzjowany pod Tarnopolem. W maju 1921 r. na wieść o wybuchu III powstania śląskiego w stopniu por. piech. na czele dwóch pociągów pancernych przybył na teren walk. Walnie przyczynił się do opanowania Kędzierzyna (8-9 maja). Od połowy miesiąca dowodził dyonem pociągów pancernych, z którym walczył z Niemcami w rejonie Gogolina, Kędzierzyna, Pyskowic i Gliwic. Po zakończeniu powstania 26 sierpnia 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919.

W 1922 r. zdał egzamin adwokacki. Mieszkał w Krakowie. Prowadził kancelarię adwokacką. Był syndykiem prawnym Zakładu Ubezpieczeń od wypadków we Lwowie (Oddział w Krakowie).

Należał do Związku Peowiaków oraz do YMCA w Krakowie (był tam wiceprezesem).

W 1939 r. zmobilizowany do WP. Uczestniczył w działaniach we wrześniu, podczas których został ciężko ranny (stracił wzrok). Ewakuowany na Węgry, przebywał tam do 1945 r.

Po zakończeniu wojny powrócił do Krakowa. W latach 1948-1953 więziony przez UB.

Zmarł 29 lipca 1974 r. i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie kwat. ZBOWID.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Ewą Bukowską, miał syna Krzysztofa Selima (ur. 15 V 1928).

Posiadał honorowe obywatelstwo Sądowej Wiszni.