Urodził się 1 kwietnia 1896 r. we wsi Sietesz pow. Przeworsk. Syn Piotra i Marty z Riedlów. Brat Celestyna Piotra (zob.).
Uczył się w seminarium nauczycielskim w Rzeszowie.
Od 15 czerwca 1914 r. członek Zw. Strzeleckiego w Rzeszowie.
W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w II baonie 1 pp LP. Potem w 3 komp. IV baonu 5 pp LP. Ranny 5 lipca 1916 r. pod Polską Górą pod Kościuchnówką, dostał się do niewoli rosyjskiej, z której powrócił 10 lipca 1917 r.
Następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Witkowicach.
Uwolniony, od maja 1918 r. w armii austro-węgierskiej.
Od listopada 1918 r. w WP. W składzie komp. szturmowej uczestniczył w obronie Włodzimierza Wołyńskiego przeciwko Ukraińcom. Po powrocie z frontu przydzielony do baonu zapasowego 5 pp leg, a stamtąd do II baonu 32 pp. 1 września 1919 r. mianowany ppor. piech., był dowódcą 8 komp. Wyróżnił się podczas ataku na Prużany (19/20 września 1920). Awansował na por. piech.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., co najmniej od 1923 do 1928 r. służył w 35 pp. Awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech. Następnie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie (w latach 1929-1930 dowodził 5 komp.) i w 22 pp. Co najmniej od 1931 do 1935 r. służył jako dowódca 3 komp. 12 baonu KOP „Skałat” w Tokach. Awansowany 19 marca 1937 r. na mjr. piech., wiosną 1939 r. był zastępca komendanta Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie. W lipcu został kwatermistrzem pstrz pieszych w Warszawskiej Bryg. Panc-Mot.
Członek Związku Legionistów Polskich (prezes na pow. Skałat) i Towarzystwa Szkoły Ludowej (prezes koła w Krasnem).
Podczas kampanii 1939 r. walczył na Lubelszczyźnie. Po utworzeniu Armii Polskiej w ZSSR został dowódcą III baonu 16 pp. Razem z armią w 1942 r. przeszedł na Bliski Wschód. Od 1 listopada 1942 do 7 lipca 1943 r. był dowódcą 16 lwowskiego baonu strzelców w Iraku.
Po zakończeniu wojny i demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii. Awansował na ppłk. piech.
Zmarł 21 października 1985 r. w Londynie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty, miał synów Lesława Piotra (ur. 14 VIII 1925) i Tadeusza Józefa (ur. 14 II 1927).
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty, Pruszków 2003; „Monitor Polski” nr 87/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; Z żałobnej karty, „Biuletyn” nr 50/1985.