Włodzimierz Arwaniti

Urodził się 16 sierpnia 1890 r. w Rawie Mazowieckiej. Syn Jana i Marii z Giełczewskich.

W 1912 r. ukończył Michajłowską Szkołę Artylerii, po czym poświęcił się zawodowej służbie wojskowej w armii rosyjskiej.

Podczas I wojny światowej jako oficer artylerii konnej uczestniczył w walkach na Ukrainie.

W marcu 1918 r. z 3 baterią konną przedostał się z Ukrainy do Bobrujska, do I KP. Tam wszedł w skład 1 dak, a potem brygady artylerii. Po demobilizacji korpusu w czerwcu tego roku przybył do Warszawy.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r służył w Wojsku Polskim. Początkowo był oficerem 1 pap leg. Następnie służył w 9 pap.

Zweryfikowany jako kpt. art. z 1 czerwca 1919, był p.o. dowódcy III dyonu 3 pac (1923). Awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. art., od grudnia 1924 r. służył w Szkole Strzelania Artylerii (dowódca 5 komp. szkoły podoficerskiej) oraz od grudnia 1927 r. do grudnia 1929 r. był zastępcą dowódcy Pułku Manewrowego Artylerii (od 22 grudnia 1927 do marca 1928 r. p.o. dowódcy pułku). W grudniu 1929 r. został zastępcą dowódcy 28 pal. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na ppłk. art., od listopada 1931 r. dowodził 14 dak. 25 listopada 1935 r. został dowódcą 29 pal. 19 marca 1937 r. otrzymał stopień płk. art. 25 sierpnia 1939 r. objął stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 29 DP.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Walczył m.in. w rejonie Piotrkowa Trybunalskiego i na Lubelszczyźnie. Ciężko ranny, dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, pośmiertnie awansował na gen. bryg. (2007).

Żonaty z Marią N., syn – Jerzy (1919 – 25 kwietnia 1971), mgr. inż.

Jego pamięci jest poświęcona tablica w katedrze polowej WP w Warszawie.