Włodzimierz Bryła

Urodził się 29 listopada 1888 r. w Stanisławowie. Syn Kazimierza, urzędnika, i Herminy z Gabryelów.
Uczył się w I Szkole Realnej we Lwowie, gdzie w 1908 r. uzyskał maturę. Przez dwa semestry studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej (1907-1908) i dwa semestry na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego (1910-1911). Jednocześnie kształcił się w dziedzinie muzyki w konserwatorium lwowskim i prywatnie u prof. Głowackiego.
W 1909 r. przez dwa miesiące pracował w Dep. Rachunkowym Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie.
W okresie od 1 października 1909 do 30 września 1910 r. odbywał obowiązkową służbę wojskową w charakterze jednorocznego ochotnika w armii austro-węgierskiej. Służył w 19 pp Obrony Krajowej. Po odbyciu ćwiczeń w rezerwie mianowany chor. rez. piech.
Od 1 stycznia 1911 do 28 lutego 1912 r. pracował jako korespondent i sekretarz dyrektora szpitala we Lwowie. Następnie (od 4 maja 1912 r.) w Dep. Rachunkowym Wyższego Sądu Krajowego w tym mieście.
W czasie I wojny światowej 1 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, służył w 17 pp Obrony Krajowej. Odkomenderowany do sztabu armii jako oficer kierujący wydawaniem amunicji dla frontu i jako komendant obozu dla jeńców. 25 grudnia dostał się do niewoli rosyjskiej. 6 stycznia 1915 r. awansowany na ppor. rez. piech. (z dniem 6 grudnia 1914).
6 lipca 1918 r. wstąpił do oddziałów polskich na Syberii i 5 Dywizji Syberyjskiej. Był intendentem przy tymczasowym sztabie dowództwa, potem naczelnikiem wydz. gospodarczego 3 psp i komendantem wywiadowców tego pułku. 16 lutego 1919 r. awansował na por. piech. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920) dostał się do niewoli. Przebywał w obozie w Krasnojarsku, skąd zbiegł i ukrywał się wśród ludności cywilnej.Pod fałszywym nazwiskiem pracował w pobliskim gospodarstwie. W czerwcu zachorował i leczył się w szpitalu w Krasnojarsku, skąd 12 lipca zbiegł. Przedostał się w okolice Murmańska, gdzie jako tłumacz i robotnik pracował w ekspedycji inżynieryjnej. 29 listopada aresztowany przez bolszewików, do 23 stycznia 1921 r. był więziony.
Od 1 lutego 1921 r. pracował jako nauczyciel w Konserwatorium w Krasnojarsku, a równocześnie (od lipca do grudnia) był kierownikiem technicznym tamtejszego Teatru Polskiego. W czerwcu 1922 r. repatriowany do Polski.
Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
Zamieszkał we Lwowie, gdzie od 20 września 1922 r. pracował jako praktykant Miejskiej Izby Obrachunkowej. Stabilizowany 29 maja 1928, 1 czerwca mianowany asystentem Izby. Następnie zajmował stanowisko rewidenta, a od 1 lipca 1929 r. kierownika biura audytu w Miejskiej Izbie Obrachunkowej. Od 1 października 1936 r. rachmistrz we lwowskiej Rzeźni Miejskiej, a od 9 lutego 1939 r. jednocześnie p.o. kierownika jej rachuby. Równocześnie kierował Orkiestrą Dętą Miasta Lwowa, prowadził chór i udzielał lekcji gry na fortepianie oraz na skrzypcach. Kierował też filią Szkoły Muzycznej im. S. Kasperkowej.
Podczas kampanii 1939 r. pozostawał we Lwowie. Aresztowany przez NKWD 7 stycznia 1940 r., został osadzony w więzieniu na Zamarstynowie.
Wywieziony na podstawie listy nr 055/3 z 5-9 maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 21 II 1918) z Marią Mołodow, miał z nią córki Emilię (ur. 16 IV 1919), Bogusławę (22 IX 1922-5 II 2014) zamężną Czerny i syna Ludomira (ur. 20 V 1926).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.