Bojownikom niepodległości

Włodzimierz Labuko

(1890-1971)

Urodził się 1 stycznia 1890 r. w Dobrzyniu.

W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej. W latach 1917-1918 służył w polskim I baonie 1 pp Brygady Kaukaskiej

Był sekretarzem Agentury Konsularnej w Kaukaskich Wodach Mineralnych, a jednocześnie od 15 kwietnia 1919 r. w stopniu podkpt. stał na czele jej wydz. wojskowego i okręgu tersko-dagestańskiego POW KN 3 ps. „Zbigniew”.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. służył w PKU Warszawa-miasto II. Awansowany z dniem 15 kwietnia 1924 r. na mjr. adm., był wówczas oficerem Dep. I Piechoty MSWojsk. Od kwietnia do listopada 1928 r. był zastępcą komendanta PKU Lublin-Powiat i jednocześnie kierownikiem referatu administracji rezerw. Oddany do dyspozycji dowódcy OK nr II, 31 grudnia 1928 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Warszawie. Był prezesem Legii Inwalidów Wojsk Polskich.

Zmarł 23 lipca 1971 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 166.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Anną Poliwko (zob.).

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 6/1934
Źródła

A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW-Wschód, 1914-1921, Olsztyn 2012; „Monitor Polski” nr 6/1934; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.