Urodził się 12 maja 1894 r. w Ostrowie Wlkp. Syn Ludwika, siodlarza, i Anastazji z d. Wlazło.
Ukończył gimnazjum w rodzinnym mieście (1913 r.). Był działaczem Tow. Tomasza Zana oraz współorganizatorem tajnego skautingu (1912 r.). Po maturze wyjechał do Krakowa, gdzie należał do Filareckiego Zw. Elsów. W 1913 r. podjął studia medyczne na uniwersytecie w Rostocku i Krakowie. Studia medyczne przerwał po dwóch semestrach.
W czasie I wojny światowej w lipcu 1915 r. wcielony do armii niemieckiej, służył w 10 pp, a potem w 10 puł na froncie wschodnim, uzyskując stopień st. szer.
Od października 1918 r. brał aktywny udział w działalności niepodległościowej w rodzinnym mieście. Członek Rady Żołnierskiej utworzonej w obrębie Komitetu Ludowego.
Od 24 kwietnia 1919 r. w WP. Kształcił się w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty, awansując kolejno na kpr. (1 listopada 1919), pchor. (8 marca 1920) i ppor. piech. (z dniem 1 kwietnia). Po ukończeniu szkoły był w niej instruktorem.
W 1921 r. odbył sześciomiesięczny kurs dowódców komp. w Rembertowie. W grudniu przeniesiony do 64 pp, a w lutym 1922 r. do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech.
W niepodległej Polsce mieszkał w Poznaniu. Kształcił się na Wydz. Prawa i Wydz. Filologicznym Uniwersytetu Poznańskiego (do 1926 r.). W latach 1926-1927 mieszkał w Wągrowcu, po czym ponownie w Poznaniu. W 1928 r. obronił doktorat z filologii polskiej.
Pracował jako referent w referacie historycznym DOK nr VII, a od 1930 lub 1931 do maja 1933 r. był jego kierownikiem. Następnie pracownik kontraktowy w Tow. do Badań nad Historią Powstania Wielkopolskiego. Autor licznych prac naukowych dotyczących dziejów powstania wielkopolskiego.
Prezes Zarządu Okręgu Poznańskiego Zw. Weteranów Powstań Narodowych RP 1914-1919 i redaktorem jego pisma „Jutro”. Następnie wiceprezes Zarządu Głównego Tow. Powstańców Wielkopolskich i. Działacz Stronnictwa Narodowego.
W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do WP.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na por. (!)
Żonaty (od IV 1926) z Janiną Musierowicz..
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J. Jachowski, w: PSB t. XVII; „Monitor Polski” nr 167/1932; Z. Jóźwiak, Lewandowski Włodzimierz, www.pw.ipn.gov.pl/pwi/form/r9651198065,LEWANDOWSKI-Wlodzimierz.html [dostęp 11 X 2021]; B. Piotrowski, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Poznań 2002; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003.