Urodził się 13 czerwca 1892 r. w Siarach pow. Gorlice. Syn Felicjana i Kazimiery z Zajączkowskich.
Ukończył szkołę realną w Drohobyczu, po czym w 1910 r. podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Studia przerwał w celu odbycia rocznej praktyki w zakresie nowych wierceń rotacyjnych w firmie Parkinson w Anglii, po czym kształcił się w akademii Handlowej w Wiedniu, którą ukończył w 1913 r.
Nastepnie przez rok jako wiertacz pracował w firmie „Premier” w Borysławiu, gdzie równocześnie ukończył krajową szkołę górniczą i wierniczą. Następnie wiertacz w firmie „Opiag” w Bitkowie.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Radwan”. Służył w 1 part LP. Ranny podczas bitwy pod Anielinem-Laskami (22-26 października). Po rekonwalescencji zwolniony z Legionów.
Pracował jako wiertacz w Borysławiu, a od 1916 r. w Bitkowie. Po zajęciu tych terenów przez wojska rosyjskie został skierowany do pracy w kopalni w Zagłębiu Donieckim. Po wybuchu rewolucji lutowej 1917 r. w Rosji został uwolniony. Powrócił do Bitkowa, gdzie w latach 1917-1921 był kierownikiem firmy „Dąbrowa”.
W niepodległej Polsce mieszkał w Nadwórnej. W latach 1921-1939 dyrektor pełnomocny koncernu „Galicja” oraz Polsko-Francuskiego Towarzystwa Górniczego. Opatentował wiele wynalazków, wykorzystywanych w przemyśle naftowym jak np. świder do głębokich wierceń, napęd dłuta do wiercenia udarowego, urządzenia do wydobywania ropy z otworów wiertniczych za pomocą sprężonych gazów.
Podczas II wojny światowej po agresji sowieckiej z 17 września 1939 r. przeszedł na Węgry. Tam w latach 1939-1941 pracował jako radca węgierskiego ministerstwa górnictwa; poszukiwał ropy w Jasinie. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) i przystąpienia do niej Węgier wycofał się z pracy w przemyśle naftowym. Zorganizował spółkę do wierceń artezyjskich za wodą przy Instytucie Bakteriologicznym w Budapeszcie. Tu wynalazł i opatentował m.in. pompę wgłębną do bardzo dużych głębokości.
Zmarł 15 lutego 1945 r. w Etyek pod Budapesztem.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty, miał synów Andrzeja (zm. 1962) i Leszka (zm. 1967) oraz córkę Marię zamężną Kopycińską.
S.M. Brzozowski, w: Polski Słownik Biograficzny 1973, t. XVIII; „Monitor Polski” 1937, nr 64.