Wojciech Bucior

Urodził się 15 kwietnia 1889 r. w Jędrzejowie na Kielecczyźnie. Syn Wawrzyńca i Franciszki z d. Lampe.
Uczył się w progimnazjum w Sandomierzu, z którego za udział w strajku szkolnym i manifestacji politycznej został wydalony (1905 r.). W 1907 lub 1909 r. ukończył polską Szkołę Handlową w Radomiu i w tym samym roku uzyskał maturę w II Szkole Realnej we Lwowie. W latach 1909-1910 studiował na Wydz. Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej. Odbył obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w charakterze jednorocznego ochotnika w 22 baonie saperów (1910-1911). Po jej ukończeniu powrócił na studia na kurs geometrów Politechniki Lwowskiej (1911-1913, absolutorium uzyskał w 1922 r.).
Od października 1909 r. członek Polskiego Zw. Wojskowego, następnie tajnej Armii Polskiej i Polskich Drużyn Strzeleckich; ukończył szkołę podoficerską. Członek „Zarzewia”, działacz Tow. Szkoły Ludowej im. S. Wyspiańskiego we Lwowie.
W czasie I wojny światowej od 2 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Kunigas”. Do 14 sierpnia służył w 6 komp. strzeleckiej, następnie w oddziale kawalerii Władysława Prażmowskiego-Beliny. 30 grudnia awansowany na kpr., a 5 maja 1915 r. na wachm. Służył w II plut. 2 szw. 1 puł LP, od 10 listopada 1915 r. szef tego szw. 10 marca 1916 r. awansował na wachm. sztabowego. Ukończył szkołę oficerską pułku. Od 22 lutego 1917 r. służył w taborach. 1 kwietnia 1917 r. mianowany chor. tab. W następstwie kryzysu przysięgowego 30 lipca internowany przez Niemców w Beniaminowie. W obozie przebywał do 28 marca 1918 r., po czym został zwolniony.
Powrócił wówczas na studia na Politechnice Lwowskiej.
Od 28 listopada 1918 r. w stopniu ppor. tab. w WP. Od 30 listopada do 31 grudnia służył w komendzie placu we Lwowie. Przebywał w rezerwie oficerskiej (1-6 stycznia 1919 r.), po czym został dowódcą komp. Rządowej Straży Bezpieczeństwa we Lwowie. W czerwcu awansował na por. tab. Od 24 sierpnia 1919 do 31 stycznia 1920 r. pomocnik referenta taborowego 2 Armii. Po krótkim urlopie na studia 11 kwietnia został referentem taborów i koni 2 Armii. 27 sierpnia awansował na rtm. tab. (z dniem 1 kwietnia). Od 3 września referent taborów i koni dowództwa 2 Armii.
Od 16 marca do 31 maja 1921 r. zastępca dowódcy taborów 2 Armii. Zweryfikowany jako kpt. tab. z 1 czerwca 1919 r., służył jako dowódca szw. (21 kwietnia 1923-30 września 1925) i kwatermistrz (1 października 1925-25 kwietnia 1927) w 6 dyonie taborów we Lwowie. Następnie (26 kwietnia 1927-4 stycznia 1928) dowódca 6 szw. taborów. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. tab., 5 stycznia został kierownikiem referatu taborów w 6 Okręgowym Szefostwie Artylerii i Uzbrojenia (od 1 kwietnia 1930: kierownik referatu taborów w szefostwie intendentury i taborów OK nr VI we Lwowie). Od 10 października 1930 r. komendant kadry 6 dyonu taborów. 1 kwietnia 1935 r. przeniesiony na półroczną praktykę do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. 30 września przeszedł w stan spoczynku.
Objął stanowisko starosty powiatowego w Trembowli, zaś 20 stycznia 1936 r. w Sanoku, które zajmował do wojny.
Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, 20 września został aresztowany przez Sowietów w Tarnopolu i osadzony w tamtejszym więzieniu. 14 listopada przewieziony do obozu jenieckiego w Juchnowie, a 22 grudnia do Kozielska. Stamtąd 7 stycznia 1940 r. wywieziony w nieznanym kierunku.
Ostatecznie wywieziony na podstawie listy nr 041/2 z 20-22 kwietnia 1940 r., wkrótce został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
Dwukrotnie żonaty: z pierwszą żoną miał syna Wojciecha (ur. 8 XI 1914), a po jej śmierci z Ludmiłą Kramus, z którą miał córkę Bogumiłę (ur. 19 V 1922).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.