Bojownikom niepodległości

Zdzisław Bielat

(1898–1920)

Urodził się w 1898 r. w Nowym Sączu. Syn Franciszka (zob.) i Karoliny ze Sławków. Brat Józefa (zob.) i Jana (zob.).

Pracował jako tapicer.

W czasie I wojny światowej od 9 września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 pp LP. Podczas kampanii bukowińskiej został ranny, leczył się w szpitalu. Od 29 maja 1915 r. w 3 komp. 4 pp LP. 5 lipca przydzielony do okm pułku, w jego składzie 15 lipca wyruszył na front. Uczestniczył w działaniach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Chory, 1 października odszedł do szpitala. 6 stycznia powrócił do oddziału. Od 6 lutego ponownie w 3 komp. 4 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. w stopniu kpr. był żołnierzem Polskiego Korpusu Posiłkowego. Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) dostał się do niewoli austriackiej. Internowany w Bustyahaza.

Po 1918 r. w WP. Służył w 4 pp leg, uzyskując stopień plut.

Zmarł na skutek choroby 8 kwietnia 1920 r. w Kielcach.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Warszawa 1934; „Monitor Polski” nr 64/1937.