Urodził się 13 lutego 1895 r. we Lwowie. Syn Tadeusza, adwokata, i Wandy z Kędzierskich.
Ukończył gimnazjum im. A. Mickiewicza we Lwowie (1913 r.), po czym podjął studia medyczne na tamtejszym uniwersytecie.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w armii austro-węgierskiej. Brał udział w walkach w Karpatach. Z powodu choroby w 1916 r. zwolniony z wojska.
Powrócił do przerwanych studiów we Lwowie. Pracował w klinice chorób wewnętrzynych Uniwersytetu Lwowskiego.
Od 10 listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Służył w szpitalu II przy ul. Kleparowskiej. Następnie w WP. W czerwcu 1921 r. został st. ordynatorem oddziału epidemicznego Szpitala Okręgowego we Lwowie. 31 grudnia przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r.
Ukończył studia (dyplom lekarski uzyskał 30 kwietnia 1921 r.) i od 1 stycznia 1922 r. pracował jako asystent oraz st. asystent kliniki chorób wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego. Czasowo (8 października 1929-31 stycznia 1930) pełnił obowiązki ordynatora oddziału duru brzusznego w Szpitalu Zakaźnym św. Stanisława na Woli. 14 marca 1931 r. mianowany docentem patologii i terapii chorób wewnętrznych. Jednocześnie od 1 sierpnia organizator i kierownik oddziału dla duru brzusznego (potem oddział gruźliczy) w Szpitalu św. Stanisława. Od 8 stycznia 1932 r. zastępca prof., a od 1935 r. prof. nadzwyczajny diagnostyki i terapii chorób wewnętrznych oraz kierownik I kliniki chorób wewnętrznych Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie.
Od 12 czerwca 1934 r. członek Wyższej Komisji Lekarskiej przy Ministerstwie Opieki Społecznej.
Sekretarz generalny (potem sekretarz Zarządu Głównego) Tow. Internistów Polskich. Członek założyciel Tow. Badań Naukowych nad Gruźlicą. Członek Izby Lekarskiej Warszawsko-Białostockiej (od 1931 r. jej sądu) oraz Naczelnej Izby Lekarskiej. Zastępca redaktora „Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej”. Członek komitetu redakcyjnego „Polskiej Gazety Lekarskiej”. Autor prac specjalistycznych.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w kampanii wrześniowej. Po zakończeniu walk w połowie listopada powrócił do Warszawy. Wykładał w szkole dr. Jana Zaorskiego, a jednocześnie uczestniczył w nauczaniu na tajnym Uniwersytecie Warszawskim i Ziem Zachodnich. Aresztowany przez Niemców, następnie zwolniony. Został dyrektorem szpitala Ubezpieczalni Społecznej przy ul. Czerniakowskiej. Funkcję tę sprawował także podczas powstania warszawskiego.
Zginął 13 września 1944 r. podczas nalotu niemieckiego lotnictwa.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 6 VIII 1921) z Marią Potocką.
J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 2, Warszawa 1999; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 255/1933; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.