Zenobiusz Buchalczyk

Urodził się 29 października 1893 r. w m. Witonia pow. Łęczyca. Syn Stanisława i Antoniny z Pyrzyńskich. Brat Feliksa (zob.) i Romana (zob.), szwagier Anny (zob.).
W 1913 r. ukończył seminarium nauczycielskie w Łęczycy.
Do 1914 r. pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w Starym Koniecpolu pow. Radomsko. Następnie do 1917 r. uczył w szkole powszechnej w Łodzi.
W czasie I wojny światowej od 1 stycznia 1915 r. w POW w Łodzi ps. „Zbyszko”. Ukończył szkołę podoficerską. W październiku 1917 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie studiował leśnictwo w Średniej Szkole Leśnej przy Centralnym Tow. Rolniczym. Został wówczas urlopowany z POW. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r.
Wstąpił do WP. Do 21 października 1920 r. pełnił służbę w 1 pszwol. Był żołnierzem 1 szw. Brał udział w walkach z bolszewikami m.in. na froncie litewsko-białoruskim. Urlopowany, od listopada 1919 do czerwca 1920 kontynuował naukę w Średniej Szkole Leśnej. Po jej ukończeniu powrócił do pułku. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. kaw.
Pracował zawodowo jako podleśniczy w nadleśnictwie Czarnocin (1921-1922), a od 1930 r. w leśnictwie Łaznów z siedziba w Rokicianach koło Łodzi.
Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 r. nie został zmobilizowany. Wyjechał do Warszawy, a potem zamieszkał w Magdalence. Pracował przy wywozie gruzu w Warszawie.
Jednocześnie brał udział w działalności konspiracyjnej. Jako „Suchy” dowodził 1727 plut. 4 komp. II baonu w Obwodzie AK „Obroża”. Po wojnie powrócił do leśnictwa w Rokicianach, a potem pracował w leśnictwie w Gałkówku. Jeszcze w 1945 r. podjął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych w Łodzi.
Zmarł 15 sierpnia 1954 r. w Łodzi. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Doły.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi z mieczami.
Żonaty z Karoliną z Pigułowskich, miał syna Bogdana (7 XI 1921-16 V 1993) i córkę Aleksandrę (ur. 15 XI 1924) zamężną Wagińską,-Cieciurową.