Zenon Butkiewicz

Urodził się 6 lipca 1895 r. w Wilnie. Syn Donata i Emilii z Paszkiewiczów.
Ukończył gimnazjum filologiczne w Wilnie (1914 r.), po czym podjął studia na wydz. fizyczno-matematycznym Uniwersytetu Petersburskiego, a potem kontynuował je na tamtejszej politechnice.
Powołany do służby w armii rosyjskiej, od maja 1916 r. uczył się w Konstantynowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. Po jej ukończeniu w grudniu otrzymał stopień chor. art. i przydział na stanowisko oficera młodszego do 2 baterii 3 zapasowego dyonu artylerii polowej. W lipcu 1917 r. został jej oficerem ogniowym. Awansowany na ppor. art., w sierpniu objął stanowisko dowódcy tej baterii.
We wrześniu przeszedł do I KP. Został wówczas młodszym oficerem baterii w 1 dyonie moździerzy. Następnie pełnił służbę w 2 BArt. Latem 1918 r., po demobilizacji korpusu, wyruszył na Syberię, by wstąpić do organizowanych tam polskich formacji. W Sybirsku aresztowany przez bolszewików i skazany na karę śmierci, zbiegł z transportu i powrócił do Polski.
Od 5 lipca 1919 r. był młodszym oficerem 4 baterii 1 pac. We wrześniu skierowany na kurs oficerów anteny przy Szkole Oficerskiej Wojsk Radiotelegraficznych, a potem na kurs aplikacyjny oficerów łączności w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu. W grudniu awansował na por. łączn. Od 19 stycznia 1920 r. był komendantem Szkoły Radiotelegraficznej Oficerów Artylerii w Warszawie. Po jej rozwiązaniu 5 maja przeniesiony na stanowisko wykładowcy w Szkole Podchorążych Wojsk Łączności w Zegrzu, a potem w Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu.
W maju 1922 r. ukończył 4. miesięczny kurs w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu, po czym był tam wykładowcą oraz kierownikiem laboratorium radiotelegraficznego. Zweryfikowany jako por. łączn. z 1 czerwca 1919 r. Od listopada 1923 r. dowodził Okręgową Szkołą Łączności w 7 baonie telegraficznym. Następnie w latach 1924-1928 był dowódcą i jednocześnie instruktorem 7 komp. szkolnej pułku radiotelegraficznego. W 1927 r. ukończył zaocznie studia ekonomiczno-polityczne na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskując magisterium. W maju 1929 r. został kierownikiem referatu łączności w szefostwie inżynierii DOK nr VII. 1 stycznia 1930 r. otrzymał stopień kpt. łączn. Został wówczas dowódcą komp. w 7 baonie telegraficznym. W czerwcu 1931 r. ukończył kurs szyfrowy w 14 DP. Od października 1932 r. dowodził komp. łączności 10 DP, a w styczniu 1933 r. został równocześnie dowódcą łączności tej dywizji. Od 1936 r. dowódca łączności 8 DP. Awansowany 19 marca 1938 r. na mjr. łączn., w 1939 r. został kierownikiem referatu II w Biurze Szyfrów Oddz. II Sztabu Głównego.
Na tym stanowisku (w sztabie Naczelnego Wodza) wziął udział w kampanii 1939 r.
Poległ 13 września 1939 r. podczas bombardowania m. Krasne.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Rodziny nie założył.