Zofia Bogatkowska

Urodziła się 31 stycznia 1896 r. w Skrwilnie pow. Rypin. Córka Władysława Konstantego i Marii Magdaleny z d. Hoppe.
Początkowo uczyła się w domu, a od 1913 r. kształciła się na dwuletnim kursie dla nauczycieli dzieci w wieku przedszkolnym.
Po jego ukończeniu pracowała jako nauczycielka.
Należała do POW w Będkowie i Nałęczowie ps. „Błyskawica”, „Kalina”.
Ukończyła kurs dla sióstr PCK, po czym podjęła pracę jako pielęgniarka w szpitalu wojskowym PCK w Warszawie, a potem w Sosnowcu (1920-1921). Była pielęgniarką oddziałową w oddziale zakaźnym w pawilonach duru plamistego. Następnie (1922-1925) pielęgniarka społeczna w Polsko-Amerykańskim Komitecie Pomocy Dzieciom. W latach 1925-1932 pracowała w Warszawskim Tow. Przeciwgruźliczym. W 1932 r. podjęła naukę w Warszawskiej Szkole Pielęgniarstwa, po ukończeniu której (1934 r.) została w niej pielęgniarką-instruktorką. Od 1937 r. była pielęgniarką rejonową i instruktorką pielęgniarstwa domowego w II obwodzie Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie.
Podczas kampanii 1939 r. do 10 września zajmowała stanowisko przełożonej pielęgniarek w filii 1 Szpitala Okręgowego w gimnazjum im. S. Staszica przy ul. Noakowskiego w Warszawie. Następnie (do 1 października) pielęgniarka oddziałowa w szpitalu PCK nr 2 przy ul. Traugutta. Następnie do końca wojny pracowała ponownie jako pielęgniarka rejonowa Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie.
Od 1945 r. referentka ds. pielęgniarstwa w Rembertowie i Warszawie. Z powodu braku mieszkania w 1946 r. przeniosła się do Gdańska, gdzie została instruktorką szkolną w Szkole Pielęgniarstwa, a następnie referentką pielęgniarstwa w wydz. zdrowia Miejskiej Rady Narodowej. W 1948 r. powróciła do Warszawy. Przez dwa lata pracowała jako pielęgniarka oddziałowa w II klinice chorób wewnętrznych Szpitala Dzieciątka Jezus. Do 1951 r. była pielęgniarką społeczną, a następnie oddziałową w Instytucie Reumatologicznym. Do 1955 r. pracowała jako st. pielęgniarka w przychodni szpitala dziecięcego przy ul. Kopernika. Następnie (1955-1957) zatrudniona w Laktarium przy ul. Pięknej. W 1958 r. przeszła na emeryturę. Do 1967 r. pracowała w niepełnym wymiarze godzin.
Pracowała społecznie, w latach 1954-1972 opiekowała się chorymi w ramach Stow. Pań św. Wincentego a Paulo przy kościele pw. Św. Krzyża w Warszawie, uczestniczyła w organizowaniu opieki pielęgniarskiej w trakcie pielgrzymek na Jasną Górę.
Zmarła 13 lutego 1976 r. w Warszawie i została pochowana na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym Północnym kwat. E-XIV-6.
Odznaczona Medalem Niepodległości.
Zmężna z Edwardem Łubieniem, miała z nim dziecko.
Jest patronką Medycznego Studium Zawodowego nr 1 w Warszawie.