Zygfryd Gross

Urodził się 28 października 1896 r. w Tyśmienicy. Syn Grzegorza.

Uczył się w szkole realnej.

W czasie I wojny światowej od 25 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 4 komp. 3 pp LP (21 listopada 1915-24 lipca 1916), uzyskując stopień st. szer. Następnie w 10 komp. 3 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 130 pp. Ranny w październiku 1918 r., leczył się w szpitalu na Węgrzech.

Po 1918 r. w WP. W sierpniu 1919 r. pełnił służbę w 3 pp leg.

Po wojnie przeniesiony do rezerwy z tym jednak, iż został pozostawiony w służbie czynnej. Zweryfikowany jako por. rez. adm. (grupa adm. int.) z 1 czerwca 1919 r., był oficerem Kierownictwa Rejonowego Intendentury w Baranowiczach (1923), Okręgowych Zakładów Gospodarczych nr 9 (1924). Przemianowany na oficera służby stałej (por. adm. int. z 1 lipca 1919 r.), w 1928 r. ponownie był oficerem Kierownictwa Rejonowego Intendentury w Baranowiczach. Co najmniej od 1932 r. sprawował funkcję zarządcy w Składnicy Materiału Intendenckiego w Baranowiczach. 1 stycznia 1933 r. awansował na kpt. int.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Wzięty do niewoli przez Sowietów, prawdopodobnie 17 września. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 5 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.