Urodził się 10 listopada 1888 r. w Warszawie.
Ukończył I gimnazjum i wydz. prawny uniwersytetu w Petersburgu, następnie w Moskwie (1914).
W okresie studiów był członkiem „Sokoła Polskiego” w Petersburgu. Jeden z założycieli Zw. Niepodległościowego w Petersburgu.
W 1914 r. zmobilizowany do armii rosy jskiej, ukończył kurs w wojskowej szkole inżynieryjnej w Petersburgu. Mianowany chor., od 1915 do 1917 r. służył w 6 baonie kolejowym.
Po wybuchu rewolucji lutowej wziął czynny udział w tworzeniu oddziałów polskich. Był jednym z organizatorów Zw. Wojskowych Polaków okręgu piotrogrodzkiego. Na I Ogólnym Zjeździe Wojskowych Polaków w Piotrogradzie (czerwiec 1917) był szefem biura zjazdu. Wybrany na nim na członka zarządu Centralnego Zw. Polaków Wojskowych. Przyczynił się w wybitny sposób do utworzenia I KP. Po rozwiązaniu Naczelnego Polskiego Komitetu Wykonawczego („Naczpolu”) i Rady Naczelnej Polskiej Siły Zbrojnej prowadził rokowania z przedstawicielami władz USA w sprawie organizacji Wojska Polskiego na Dalekim Wschodzie. Działacz POW.
Jednocześnie należał do radykałów polskich i piotrogrodzkiego Zw. Prawników. W październiku 1918 r. powrócił do kraju i uzyskał aplikację przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie.
Od października 1918 r. w WP. Był dowódcą oddziału automobilowego przy kwaterze głównej Naczelnego Wodza, następnie dowodził autokolumną polową Dywizji Litewsko-Białoruskiej, a potem grupą samochodową na Froncie Litewsko-Białoruskim. W 1920 r. uczestniczył w walkach w ramach Armii Rezerwowej gen. K. Sosnkowskiego.
Zweryfikowany jako kpt. sam. z 1 czerwca 1919, w latach 1921-1923 studiował w WSWoj w Warszawie. Po jej ukończeniu, awansowany na mjr. SG sam. z dniem 1 lipca 1923, sprawował funkcję I oficera sztabu 28 DP, zastępcy dowódcy I dyonu samochodowego (1924), kierownika referatu w Dep. Technicznym MSWojsk oraz referenta i kierownika referatu w Oddz. II Sztabu Głównego (1928). Był wykładowcą broni pancernej w WSWoj i na kursach oficerów samochodowych. Zastępca przewodniczącego i delegat MSWojsk na Powszechną Wystawę Krajową (1929). W 1930 r. przeszedł do sądownictwa wojskowego. Był podprokuratorem Sądu Okręgowego nr 1, zaś od 1931 r. kierownikiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie. W 1934 r. został przeniesiony w stan spoczynku.
Pracował jako przewodniczący delegacji kontroli miejskiej m.st. Warszawy. W 1937 r. został szefem wydz. społecznego w centrali OZN. Był też sekretarzem sądu honorowego przy Zarządzie Głównym Zw. Rezerwistów.
Zmarł po 1939 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 1926r.) z Ireną Kurowską.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Encyklopedia Wojskowa t. I, Warszawa 1931; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest? t. 1, 2, Warszawa 1938,1939; „Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; S. Rostworowski, Bitwy mojego życia 1914-1944, Warszawa 2001.