Zygmunt Gałecki

Urodził się 29 stycznia 1891 r. w Tarnowie. Syn Mieczysława i Heleny.

Od 1909 r. studiował prawo na uniwersytecie w Wiedniu i 31 lipca 1913 r. uzyskał absolutorium.

W czasie I wojny światowej od 18 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 puł LP (m.in. w 3 i 5 szw.). W październiku 1916 r. skierowany do służby werbunkowej, był adiutantem Głównego Urzędu Zaciągu w Kielcach (do 23 kwietnia 1917 r.) oraz II oficerem tamtejszego Inspektoratu Werbunkowego. 1 stycznia 1917 r. mianowany chor. kaw. W maju 1917 r. zwolniony ze służby zaciągowej. 14 lipca skierowany na kurs oficerów sądowych.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach we wrześniu 1917 r. przeszedł do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Był oficerem ordynansowym 2 puł LP aż do likwidacji pułku (19 lutego 1918).

Internowany przez Austriaków w Synowódzku, wkrótce został zwolniony.

13 marca 1818 r. wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski w rejon Udine.

Po powrocie z frontu do Krakowa 31 października uzyskał doktorat praw na Uniwersytecie Jagiellońskim.

21 listopada 1918 r. przyjęty do WP i awansowany na ppor. kaw. (ze starszeństwem z 1 marca 1918), objął funkcję adiutanta 2 pszwol.

Po wojnie, zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919, służył w tym pułku do chwili swojego przeniesienia do rezerwy, co nastąpiło w końcu 1922 r.

Mieszkał w Warszawie. Pracował jako prawnik.

Po II wojnie światowej w Wlk. Brytanii.

Zmarł 22 czerwca 1964 r. w Londynie. Pochowany na Cmentarzu North Sheen.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty, miał córkę.