Bojownikom niepodległości

Zygmunt Jarmoliński

(1895–1978)

Urodził się 16 stycznia 1895 r. w pow. Nieśwież. Syn Jana i Malwiny z Mordasewiczów.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. pozostawał w służbie czynnej. Służył wówczas w Wojskowym Instytucie Geograficznym. W 1924 r. ostatecznie pozostawał w rezerwie. 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. piech.

W niepodległej Polsce mieszkał w Nieświeżu. Pracował jako mierniczy. W maju 1933 r. wybrany radcą do Wileńskiej Izby Rolniczej.

Podczas II wojny światowej w 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, służył w opl w Słonimiu. Po agresji sowieckiej 19 września w Zawiasach przeszedł na Litwę, gdzie został internowany. Po aneksji Litwy przez ZSSR od 13 lipca 1940 r. przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) od 2 lipca do 3 września 1941 r. był więziony w obozie w Griazowcu. Po podpisaniu umowy Sikorski-Majski został uwolniony. Następnie w Armii Polskiej w ZSSR.

Zmarł 29 marca 1978 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Piasecznie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Zofią Renke, miał jedno dziecko.

Źródła

„Monitor Polski” nr 24/1933; Nowogródcy radcy Wileńskiej Izby Rolniczej, „Dziennik Wileński” nr 156/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kraków 2003.