Zygmunt Jurewicz

Urodził się 27 lipca 1894 r. w Mińsku Litewskim.

Od 1912 r. studiował medycynę w Cesarskiej Akademii Wojenno-Medycznej w Petersburgu.

Od 1918 r. w POW na Białorusi ps. „Longinus”. Następnie w Wojsku Polskim.

Ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 1922 r. dyplom lekarski.

Zweryfikowany jako por. lek. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. lek., w latach 1922–1925 był asystentem oddziału chirurgicznego Szpitala Ujazdowskiego, a jednocześnie asystentem w zakładzie anatomii opisowej, kierowanej przez Edwarda Lotha. W 1925 r. przez krótki czas kierował oddziałem chirurgicznym w szpitalu wojskowym w Bydgoszczy. Następnie w rezerwie.

Od 1925 r. pracował na oddziale chirurgicznym w Szpitalu Ewangelickim w Warszawie. W latach 1925–1932 był lekarzem miejscowym, po czym zastępcą ordynatora tego szpitala. Odbył podróże naukowe do Rzymu i Paryża. Następnie pracował w Ubezpieczalni Społecznej (laboratorium Solec). W 1936 r. został ordynatorem oddziału chirurgicznego i funkcję tę sprawował aż do 1944 r.

Po powstaniu warszawskim 1944 r. przez kilka miesięcy pracował w Skierniewicach, a od kwietnia 1945 r. w Gdańsku. Do końca września był ordynatorem oddziału chirurgicznego, po czym od października 1945 do 1947 r. adiunktem w klinice chirurgicznej Akademii Lekarskiej. W 1947 r. powrócił do Warszawy, gdzie został ordynatorem oddziału chirurgicznego Szpitala Miejskiego SS. Elżbietanek (potem: Szpital Miejski nr 6).

Zmarł 13 grudnia 1953 r. w Warszawie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty ze Stefanią Wysocką.