Urodził się 1 stycznia 1877 r. w Kiszyniowie. Syn Karola, ziemianina i adwokata, oraz Ludwiki z Berezowskich.
Ukończył gimnazjum realne w rodzinnym mieście, po czym studiował na politechnice w Rydze. W 1903 r. uzyskał dyplom inżyniera technologa.
Po roku pracy w swoim zawodzie wstąpił do seminarium duchownego w Wilnie i tam 21 czerwca 1907 r. został wyświęcony na kapłana. W grudniu 1907 r. podjął wyższe studia teologiczne w Innsbrucku. Ukończył je w 1912 r., uzyskując doktorat teologii.
Po powrocie ze studiów objął funkcję wikariusza parafii ostrobramskiej. W marcu 1914 r. został przeniesiony na wykładowcę historii Kościoła w wileńskim seminarium duchownym (do 1 września 1925).
W czasie I wojny światowej po zajęciu w 1915 r. Wilna przez Niemców pracował w kurii. W 1915 r. zarządzał organizującą się parafią pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Wilnie. Razem z zarządcą diecezji bp. ks. Kazimierzem Michalkiewiczem wywieziony w głąb Niemiec.
W 1920 r. sprawował funkcję kapelana wojskowego w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie.
Po wojnie powrócił do Wilna, gdzie prowadził duszpasterstwo w harcerstwie.
Po ukończeniu pracy w seminarium został prefektem Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego im. Królowej Jadwigi w Wilnie.
8 grudnia 1926 r. uzyskał godność kanonika honorowego Bazyliki Metropolitarnej Wileńskiej.
Zmarł 17 grudnia 1933 r. i został pochowany na Cmentarzu kościoła św. Piotra i Pawła na Antokolu w Wilnie kwat. X.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.
W. Ch., Uczcijmy pamięć wzorowego kapłana, „Wieczorny Kurjer Grodzieński” nr 46/1934; „Monitor Polski” nr 93/1937; Ś.p. ks. dr Zygmunt Lewicki kan. hon. Bazyliki Wil., „Wiadomości Archidiecezjalne Wileńskie” nr 24/1933; Wykaz duchowieństwa wojskowego, oraz kościołów i kaplic garnizonowych wyznania katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej za 1924-ty rok, Warszawa [1924].