Zygmunt Lorentowicz

Urodził się 28 czerwca 1902 r. w Pabianicach. Syn Franciszka, właściciela fabrycznego zakładu obróbki drzewa, i Klementyny z Karczewskich.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. wyjechał z rodziną do Warszawy, zaś w 1915 r. ewakuował się do Humania. Tam kontynuował naukę w polskiej szkole, a także zorganizował drużynę skautową. Działacz niepodległościowy ps. „Boruta”. W 1919 r. powrócił do Pabianic.

Tam podjął naukę w gimnazjum im. Jana Śniadeckiego, w którym prowadził drużynę harcerską im. Jana Kilińskiego.

Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju latem 1920 r. zgłosił się ochotniczo do WP. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami, leczył się w szpitalu. Następnie przeniesiony do rezerwy.

Ukończył szkołę średnią w Pabianicach, po czym studiował na Wydz. Chemii Politechniki Warszawskiej. Studia kontynuował na Politechnice Lwowskiej, uzyskując w 1932 r. dyplom inżyniera chemika.

W czasie studiów w Warszawie działał w harcerstwie. Był harcmistrzem, prowadził drużyny w Warszawie. Redaktor Kalendarzyka Harcerza, uczestnik zlotów harcerskich nad jeziorem Wigry.

Mieszkał w Warszawie. Od 1 stycznia 1934 r. pracował w Instytucie Gazowym.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. zmobilizowany do WP, z Instytutem Gazowym został ewakuowany w kierunku wschodnim. Dostał się do niewoli sowieckiej, z której rychło zbiegł i 6 listopada powrócił do Warszawy. Początkowo przez krótki okres czasu był zatrudniony w przedsiębiorstwie transportowo-budowlanym swojego kuzyna, po czym pracował w Tow. Przemysłowo-Handlowym  „WU-BE” na Woli.

Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK ps. „Boruta”. W stopniu kpr. służył w 1 komp. baonu AK „Wigry”. W jej składzie uczestniczył w powstaniu warszawskim. Walczył na Starym Mieście.

Poległ w pierwszych dniach sierpnia 1944 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Zofią Lidią Wilczyńską, miał syna Michała Jacka.