Zygmunt Ostafin

Urodził się 25 kwietnia 1886 r. w Krakowie. Syn Jakuba, pracownika kolei, i Katarzyny z Fibichów.

Ukończył I Wyższą Szkołę Realną w Krakowie (1903), po czym studiował na Wydz. Architektury politechnikach we Lwowie (do 1907) oraz Wiedniu i Grazu (do 1909) i w 1912 r. złożył egzamin budowniczego.

W latach 1911–1912 pracował w biurze Tadeusza Stryjeńskiego w Krakowie jako kierownik budowy między innymi budynku Lecznicy Związkowej przy ul. Garncarskiej i Muzeum Przemysłowego. W 1912 r. zamieszkał w Zakopanem. W 1913 r. wykonał szkic planu regulacyjnego Zakopanego.

Od listopada 1912 r. Należał do Związku Strzeleckiego. Brał udział w ćwiczeniach do czerwca 1913 r., po czym ze względu na stan zdrowia objął funkcję sekretarza obwodu podhalańskiego związku.

Podczas I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Od 26 września do 17 października służył jako dowódca patrolu pionierów w IV baonie 3 pp LP i brał udział w działaniach na terenie Karpat. Następnie (listopad–grudzień) w stopniu plut. w komp. saperów 1 Pułku Piechoty I Brygady LP i I Brygady. Kontuzjowany w bitwie pod Krzywopłotami (17–19 listopada 1914), leczył się w szpitalach w Wiedniu, Meranie (13 lutego–21 maja 1915), Insbrucku (21–30 maja).  Następnie w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku i w szpitalu legionowym „Bratnia Pomoc” w Zakopanem. Z dniem 1 września 1915 r. na mocy superrewizji zwolniony z Legionów.

W 1917 r. wcielony do armii austro–węgierskiej, służył w oddziałach landszturmu w Krakowie, Białej, Bielsku i Nowym Targu.

W 1920 r., wobec trudnej sytuacji militarnej kraju, 16 lipca zgłosił się do WP. Jako ppor. sap. służył w I zapasowej komp. saperów Warszawa–Marymont (grupa fortyfikacyjna nr 2). Od 24 września inżynier objazdowy i referent Wydz. Kąpielisk Naczelnego Nadzwyczajnego Komisariatu do Spraw Walki z Epidemiami.

W niepodległej Polsce (po 11 listopada 1918) od 1921 r. mieszkał w Zakopanem. Był współwłaścicielem biura architektonicznego (1924–1927). Wybudował między innymi sanatorium nauczycielskie na Ciągłówce (1924–1926), zaprojektował hotel „Bristol” przy Bulwarach Słowackiego (1922–1923). W latach 1927–1932 na polecenie Ministerstwa Robót Publicznych pracował na różnych budowach w Warszawie (między innymi dom ZNP przy Nabrzeżu Kościuszkowskim). W 1932 r. powrócił do Zakopanego i prowadził swoje biuro architektoniczno–budowlane. Tuż przed wybuchem wojny otworzył na Chycowym Potoku Nad Koleją wytwórnię elementów budowlanych „Redutę Pracy”.

Kolekcjoner sztuki ludowej, starej broni i bibliofil.

Należał do Związku Legionistów Polskich, Związku Zawodowego Budowlanych, Zrzeszenia Inteligencji Ludowej i Przyjaciół Wsi.

Pracował społecznie; był prezesem i komendantem oddziału Związku Strzeleckiego w Zakopanem.

Podczas II wojny światowej od 1940 r. uczył budownictwa w szkole zawodowej przemysłu drzewnego w Zakopanem. Wobec odmowy podpisania volsklisty i współpracy z Komitetem Góralskim w 1942 r. zwolniony ze szkoły. Żył z wyprzedaży swoich zbiorów etnograficznych.

Po wojnie kierował remontem Sanatorium Nauczycielskiego i „Domu Zdrowia” ZNP w Zakopanem. W latach 1949–1951 pracował jako nauczyciel w tamtejszej Szkole Metalowej. W 1952 r. uzyskał dyplom inżyniera budownictwa w zakresie architektury na Wydz. Architektury Akademii Górniczo–Hutniczej w Krakowie. Następnie utrzymywał się z renty inwalidzkiej. Swój majątek zapisał na kształcenie dzieci chłopskich.

Należał do Związku Inwalidów Wojennych PRL w Zakopanem (od października 1957).

Zmarł 21 kwietnia 1964 r. w Zakopanem. Pochowany na tamtejszym Nowym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Nowotarskiej w kwat. legionistów XIII.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Opublikował: Wspomnienia Legionisty z „Bratniaka” (z r. 1915), w: Czyżby poza nawiasem? Sanatorium Akademickie im. Józefa Piłsudskiego w Zakopanem. Wczoraj i dziś, Zakopane 1938.

Żonaty (od 1911) z Kamilą Kamieniecką, z którą miał córkę Ewę (zm. 4 VI 1982) zamężną Chojnacką, a od 1947 r. ze Stefanią ze Spurnych Sokalską.